အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္အသက္ ကိုးႏွစ္ျပည္႔ခဲ႔ျပီ။အိမ္ေရွ႕ျခံစည္းရုိးနားရွိထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးတြင္ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနမိသည္။ရင္ထဲမွာလည္းဆို႔နင္႔နင္႔ခံစားခ်က္မ်ားျပည္႔ႏွက္ေနသည္။အသံမထြက္ေသာ္လည္းမ်က္ရည္စက္မ်ားက၀မ္းနည္းျခင္းကိုေဖာ္ျပေနသည္။လြန္ခဲ႔သည္႔တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပင္ဒီေနရာ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင္႔ဒီလိုေနခဲ႔ဖူးသည္။အားလံုးကကၽြန္ေတာ္႔ကိုပစ္ပယ္ထားေသာခံစားခ်က္၊အရာရာကိုဆံုးရႈံးလိုက္ရေသာခံစားခ်က္မ်ိဳး။ဘယ္ေလာက္ပဲနာက်င္ပါေစကၽြန္ေတာ္နုတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သည္။တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕အရသာကိုကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိုးသည္။ခုေတာ႔လည္းကၽြန္ေတာ႔ပတ္၀န္းက်င္းမွာတိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ဟိုးအေ၀းဆီကဖားေအာ္သံေတြၾကားရတတ္ေသးသည္။ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားလည္းၾကားေနရေသးသည္။မိုးစက္ေတြကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာျပင္ေပၚခပ္ျမန္ျမန္က်ဆင္းေနေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေနထိုင္ေနမိသည္။အေတြးထဲမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကၽြန္ေတာ္ကမၻာေပၚကကံအဆိုးဆံုးလူသားဟုသတ္မွတ္ေနမိသည္။ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကိုလွမ္းမေခၚနိုင္သည္႔ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွနုတ္မဆက္ရသည္႔ေနရာသစ္ဆီကုိကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္သည္။ဘယ္တုန္းကမွမေရာက္ဘူးေသးတဲ႔တစ္ေနရာကိုထြက္ေျပးခ်င္မိသည္။ဟုိး…လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာဆီကိုပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးမွာေတာ႔လူေတြစည္ကားေနသည္။အျပံဳးေတြကိုယ္စီနွင္႔။ကၽြန္ေတာ္႔အေမသည္ပင္ျပံဳးေနသည္။အေဖကြယ္လြန္တဲ႔ညတုနး္ကလိုမ်ိဳးအိမ္ေလးမွာလူေတြစုေနသည္။အရင္းညတုန္းကအေမငိုေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ထန္းပင္ငုတ္တိုနားတြင္ရွိေနခဲ႔သည္။ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔အေမေပ်ာ္ေနပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ေနရသည္။မိီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာပင္အေမ႕အျပံဳကေပၚလြင္ေနသည္။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္ပါ။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္စမ္းပါအေမ။တိုေတာင္းတဲ႔လူ႔ဘ၀မွာကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲပူေဆြးေနမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေကာင္းလိမ္႔မလဲ။ေပ်ာ္ၾကပါ။၀မ္းနည္းေနတတ္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကသာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အေဖာ္ျပဳေနရသည္။အားေပးမဲ႔သူမရွိ။ႏွစ္သိမ္႔မယ္႔သူမရွိ။ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းထဲမွာမ်က္ရည္ေတြျပည္႔လွ်ံလာျပီ။အျမင္ေတြမႈန္၀ါးလားသည္။အသိစိတ္ေတြမႈန္၀ါးလာသည္။ဘာကိုမွမျမင္ရေတာ႔။ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ႔။ေနာက္ဆံုးေျခလွမ္းမ်ားကိုဦးတည္လိုက္သည္။ခံစားခ်က္မ်ား၏ေစညႊန္ရာ ဘယ္သူ႔မွမသိတဲ႔ကမၻာသစ္ဆီကိုထြက္သြားဖို႔ပါပဲ။မိုးစက္မ်ားကမညွာမတာ။ငါ႔ရင္ခြင္ေျဗာင္းဆန္သြားေအာင္ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္စမ္းပါမိုးမင္းရယ္…
မိုးကသည္းသည္း။ညကနက္နက္။လမ္းမထက္မွာကၽြန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္း။၀မ္းနည္းစိတ္မ်ားကိုေတာ႔တြန္းလွန္ထားမိသည္။ငိုေၾကြးေနရျခင္းေၾကာင္႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဖံုးလြမ္းျပီးလမ္းေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္ရေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။မုန္းသည္။လူေတြကိုမုန္းသည္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းမုန္းသည္။ကံၾကမၼာကိုလည္းမုန္းသည္။ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွန္းမသိေပမဲ႔။ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြခရီးဆကေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ၫဏ္ထဲမွာရွိသမွ်ကိုေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနမိသည္။ေခါင္းထဲမွာရွိသမွ်ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္သည္။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကလာသလဲဘယ္ကိုသြားမလဲဆုိတာမသိခ်င္ေတာ႔။အားလံုးကုိေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားရဦးမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ထိဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္နည္း။ဟုတ္ျပီၾကံဳရာကားေတြရထားေတြစီးျပီးသြားမည္။ဟိုးတစ္ျခားျမိဳ႔ရြာေတြဆီသြားမည္။အဲဒီေနရာေတြေရာက္ရင္ေတြ႔သမွ်လူေတြအားလံုးကကၽြန္ေတာ႔ကိုမသိေတာ႔ဘူး။ခုလိုဗိုက္ဆာတဲ႔အခါမွာလဲအသီးအႏွံေတြခူးစားလို႔ရမယ္။ေတာေတြေတာင္ေတြထဲထိဆက္သြားမည္။ျပီးရင္၀ါးပင္ေတြန႔ဲအိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးေဆာက္မည္။ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ျပီ။ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘယ္သူမွလည္းမသိေတာ႔ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္...@#$^^&* အိုး...ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေတြတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပတ္ေတာက္သြားတယ္ ခုမွသတိရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီး...@#$%^^&* ကၽြန္ေတာ႔ေျခလွမ္းေတြဘာေၾကာင္႔ေႏွးေကြးသြားပါလိမ္႔။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးေမွာင္မိႈက္သြားသည္။အေမ႔!!ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။ကတၱရာလမ္းႏွင္႔ေဆာင္႔မိေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ရမည္။
'ဟဲ႔ကေလးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား...ကားလမ္းလယ္ၾကီးမွာ'
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရေသးသည္။ေနာက္ေတာ႔၀ါးတားတား။ေနာက္ဆံုးဘာသံမွမၾကားရေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။စင္စစ္ကၽြန္ေတာ္သတိလစ္သြားသည္။ေန႔မနားညမနားေလွ်ာက္လာတာႏွစ္ရက္ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီပဲေလ...ကၽြန္ေတာ္႔လိုေညာင္နနကေလးတစ္ေယာက္ကဒီေလာက္ခံနုင္ရည္ရွိေနေအာင္ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ားတြန္းပို႔လိုက္ၾကသနည္း။ဘယ္လိုအရာေတြကဆြဲေဆာင္ေနၾကသနည္း။
မိဘမဲ႔ေဂဟာ
( ဆရာမေဒၚစုမြန္၀င္း၏ရံုးခန္း )
'ဟုတ္ကဲ႔...ကားလမ္းေပၚမွာမူးလဲသြားတာပါ'
'...'
'ကၽြန္မကားေရွ႔မွာမို႔ ဆင္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ကေလးကသတိလစ္ေနတာဒါနဲ႔ ဒီေဂဟာကိုေခၚလာခဲ႔တယ္'
'...'
'ဒီေဂဟာမွာကၽြန္မက ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ကေလးမိဘမ်ားကိုစံုစမ္းေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲစခန္းမွဴးၾကီး'
'ကေလးသတိရလာျပီလား
အရမ္းမထနဲ႔လက္မွာအပ္စုိက္ထားတယ္
မင္းလမ္းမွာမူးလဲေနလို႔ဆရာမေခၚလာတာ
ခုေတာ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေရာက္ေနတယ္'
'မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ မိဘေတြေရာ
ဘယ္ကလဲမင္းကိုဆရာမအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္႕ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမည္တဲ႔လား။ဟင္႔အင္းကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔မွာဟိုး အေ၀းၾကီးကိုထြက္ေျပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္။အိမ္ကုိိဘာကိစၥနဲ႔ျပန္ရမွာလဲ။အိမ္မျပန္ဘူး။ဘယ္အိမ္ကိုမွမျပန္ခ်င္ပါဘူး။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ႔ေပ...
'ဟုတ္ျပီသားေလး မေျပာနဲ႔ဦး...ေနေကာင္းေအာင္ေနဦး'
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါကၽြန္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္သူဘယ္ကပါဆိုတာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေျပာမိေသးပါ။ေျပာလည္းေျပာမည္မဟုတ္။အိမ္မျပန္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ခုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေနေနရသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္းတူညီ၀တ္စံုကို၀တ္ထားရသည္။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနလွ်င္ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေကာင္းမည္...။စာသင္ရမည္။အခ်ိန္မွန္မွန္ထမင္းစားရမည္။အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္ရမည္။သို႔ေသာ္ရဲစခန္းကတစ္ဆင္႔သတင္းၾကားရင္အိမ္ကလာရွာမည္။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီမွာေနလို႔မျဖစ္။ကၽြန္ေတာ္သာအိမ္ျပန္လိုက္သြားရရင္ ဟိုအသစ္စက္စက္အေမ႔ေယာက်ၤားနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဦးမည္။သူမ်ားပေထြးေတြလိုကၽြန္ေတာ႔ကိုအရက္၀ယ္ခိုင္းဦးမည္။ေဆးလိပ္မီးတို႔ခိုင္းဦးမည္။ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာင္ၾကဦးမည္။ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္။သို႔ေသာဒီေဂဟာမွာလည္းဆက္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးပါဦးမည္။
'ေပးငါ႔ဟာျပန္ေပး'
'မေပးဘူးငါဗိုက္မ၀ေသးလို႔'
'ျပန္ေပးနင္႔ေ၀စုနဲ႔နင္စားေပါ႔'
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္၏ေ၀စုကိုအၾကီးေတြက၀ိုင္းလုစားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေပမဲ႔ကူညီခ်င္စိတ္မရွိခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္၏ထြက္ေျပးဖို႔ရန္မဟာအစီအစဥ္ၾကီးကိုပဲစဥ္းစားေနမိခဲ႔သည္။
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေနနုိင္ခဲ႔ပါ။
'ေရာ႔'
မ်က္ရည္ေတြၾကားမွကၽြန္ေတာ္႕ကိုေမာ႔ၾကည္႔ေနသည္။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္႔မ်က္၀န္းေတြႏွင္႔
'ေရာ႕ ယူပါ'
'နင္ကဘာစားမွာလဲ'
'ငါကလား ငါကဒီလိုပဲ မဆာဘူး နင္႔ေ၀စုကိုလုသြားၾကတယ္မလားေရာ႕ စားလိုက္'
'ဟင္႔အင္းတစ္ေယာက္တစ္၀က္စီစားမယ္'
'နင္ကလူသစ္လားဟင္'
'နာမည္ေရာ'
'ဒီေက်ာင္းကုိဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ'
'ငါမေျပာခ်င္ဘူးကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေအးေအးစားစမ္းပါ'
'ဆရာမကေျပာတယ္ငါ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ကတစ္ေန႔က်ရင္ငါ႔ကိုလာေခၚမွာတဲ႔နင္႔ကိုေရာဟင္လာေခၚမွာလား'
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုသနားမိသည္။ဘာပဲေျပာေျပာကၽြန္ေတာ႔မွာမွအေမရွိေသးသည္။ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔စိတ္နာေပမဲ႔ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ႔မွာအေမရွိေသးသည္။တစ္ေန႔ေန႔မွာလာေခၚမည္တဲ႔။ဟုတ္မွာပါ။ဘယ္သူကမွမိဘနဲ႔အတူမေနခ်င္တဲ႔သူရွိမလား။ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရူးတစ္ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ႔ေလ။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲဘယ္သူကေနခ်င္ၾကမွာလဲ။ၾကီးနိုင္ငယ္ညဥ္းနဲ႔ခြဲတန္းက်စားရတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာသူမေပ်ာ္တာအျပစ္မရွိပါဘူး။
'နင္နဲ႔ငါနဲ႔ခင္ရေအာင္ေလ ေနာ္'
'ငါ႔နာမည္ကမိထက္တဲ႔'
'ငါ႕ကိုတနင္နင္နဲ႔မေျပာနဲ႔နင္႔ထက္ငါအသက္ၾကီးတယ္'
'ဟင္ဒါဆိုငါ႔အကိုေပါ႔'
'ဟုတ္တယ္အစ္ကို ေဟးး'
'အစ္ကိုလို႔ေခၚမယ္ေနာ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရသြားျပီ'
ေလာကၾကီးကုိစိတ္နာမိလူေတြကိုစိတ္နာမိေပမဲ႔မိထက္ကိုေတာ႔သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိပါျပီ။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာေန႔စြဲေတြလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ...
'အစ္ကို အစ္ကို ဘာဟင္းရလဲ'
'မိထက္နဲ႔လဲစားမယ္'
'မိထက္'
'အစ္ကိုနဲ႔လိုက္ရဲလား'
'ဟင္အစ္ကိုနဲ႔ဘယ္ကုိလုိက္ရမွာလဲမိထက္ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာအစ္ကို႔ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာေလ အစ္ကိုကဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေတာ္စမ္းမိထက္ငါတကယ္ေျပာေနတာ နင္ထင္သလိုနင္ေရာငါေရာဒီေဂဟာကလူေတြအကုန္လံုးကအေဖအေမေတြမရွိေတာ႔တဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဆံုးသြားလို႔ဒါမွမဟုတ္သံေယာဇဥ္ျပတ္နိုင္လို႔ပို႔ထားတဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဘယ္အေဖကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူးဘယ္အေမကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူး'
'ဟီး...အစ္ကိုအဲလိုမေျပာနဲ႔ ဆရာမေျပာတာျပန္လာေခၚမယ္တဲ႔..ဟီး.ဟီး.'
ကၽြန္ေတာ္၏အစီအစဥ္မ်ားမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲစျပဳလာပါျပီ။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနရန္ကားမဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္၏ဟိုး ေတာနက္ၾကီးအတြင္းက ဓနိမိုးထရံကားတဲအိမ္ေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ႔ညီမေလးဆိုသူမိထက္ကိုပါ အပါေခၚသြားဖို႔ျဖစ္သည္။မိထက္သည္ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀အတြက္ဘာမွအေရးမပါေသာ္လည္းမိထက္နွင္႔မေတြ႔ခဲ႔ရပါကကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ၾကီးမျပည္႔စံုသလိုခံစားေနရသည္။ထိုအရာကိုသံေယာဇဥ္ဟုတ္အမည္တပ္ရမည္လား။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မိထက္ဒီေဂဟာကေနတိတ္တိတ္ေလးထြက္ေျပးၾကမည္။ၾကံဳရာရထားႏွင္႔စီးျပီးဟိုး ေတာနက္ၾကီးထဲထိဆက္သြားၾကမည္။တဲအိမ္ေသးေသးေလးေဆာက္မည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုသစ္သီး၀လံေတြရွာေကၽြးမည္။တစ္ခါတစ္ခါငါးမွ်ားမည္။ရလာတဲ႔ငါးေတြကိုကင္စားၾကမည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုေက်ာက္ခဲခ်င္းတိုက္ျပီးမီးေမႊးတာကိုသင္ေပးထားမည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကမၻာသစ္ေလးကိုဖန္တီးၾကမည္။
'မိထက္ မိထက္'
'ဟင္ အစ္ကို'
'ရွဴး တိုးတိုး လာအစ္ကို႕ေနာက္လိုက္မွာလား'
'ဘယ္ကိုလဲ'
'ထြက္ေျပးမယ္ေလ လာခဲ႔ နင္ဒီမွာဆက္ေနရင္အၾကီးေတြက၀ုိင္းနိပ္စက္ၾကလိမ္႔မယ္ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔'
'ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေနာက္မွေျပာမယ္ လာ ဟိုေရာက္ရင္နင္႔အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔မွာ'
'တကယ္လား'
'လာျမန္ျမန္'
'ေနဦး ခဏေလးမိထက္အက်ီၤေတြယူဦးမယ္'
'ယူမေနနဲ႔ဆရာမေတြနဲ႔မိသြားဦးမယ္'
'ဒါဆိုဖိနပ္ေလးေတာ႔စီးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အစ္ကို အသစ္ေလးရွိေသးတာ'
'ေအး ျမန္ျမန္လုပ္'
'ေျခကိုဖြျပီးနင္းေနာ္'
'ဒုန္း.....'
ေနာက္ကိုလွည္႔ေျပာရင္းနဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကအခန္းေထာက္ကဗီရိုကို၀င္တိုက္မိလိုက္သည္။ညအိပ္ခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင္႔အသံမွာေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္။ဆရာမေတြမၾကားပါေစနဲ႔ဟုဆုေတာင္းရမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္႔ကံဇာတာအတုိင္းဆုေတာင္းလိုက္ျပီးဆိုေျပာင္းျပန္ပဲျပည္႔တတ္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ဆရာမထလာခဲ႔သည္။
'ဟဲ႔ကေလးေတြဘယ္သြားမလို႔လဲ
မိုးခ်ဳပ္ေနျပီေလ'
'ကဲ...မိထက္ေျပးမယ္ ေျပးနိုင္သေလာက္သာေျပးေျပး...'
'ေဟး ကေလးေတြျပန္လာခဲ႔'
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆြဲရင္းျခံ၀င္းထဲကေနေျပးထြက္လာခဲ႔ပါျပီ။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားရမည္ေတာ႔အတိအက်မသိရေသး။မိထက္ကေတာ႔ေမာေနသည္။ဇလီဖားတံုးေတြေပၚျဖတ္ေျပးေနရသည္မို႔မွန္မွန္ခရီးေပါက္ေနၾကသည္။
'မိထက္ဆက္ေျပးထားေနာ္ ဒီကုန္းတံတားၾကီးေက်ာ္ရင္အစ္ကိုပိုးျပီးေျပးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ႔'
'အစ္ကိုခဏေလးေစာင္႔ဦး'
'ဘာျဖစ္တာလဲ လာေလ ေနာက္ကဆရာမေတြလိုက္လာတယ္'
'မိထက္ဖိနပ္ညွပ္သြားလို႕'
'အာ ခၽြတ္ပစ္ထားခဲ႔ေလ'
'အစ္ကုိကလည္း အသစ္ၾကီးပဲရွိေသးတာကို ဆရာမကေျပာထားတယ္ ဖိနပ္ကိုရိုရိုေသေသစီးရမယ္တဲ႔'
'ေျခေထာက္ေလးနဲ႔ေကာ္ယူလိုက္ရင္ရတာကို ခဏေလး'
ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေတြက ဟိုး အေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔နီးလာခဲ႔ျပီ...
'မိထက္ျမန္ျမန္လုပ္ခဲ႔'
'ခဏေလး အစ္ကိုရေတာ႔မယ္
အိုး အေမ႔ '
'ဘာျဖစ္တာလဲ'
'ေျခေထာက္ပါကၽြံ၀င္သြားျပီအစ္ကို'
'နင္ကမရမကလုပ္ေနတာကို'
'ျပ ငါဆြဲနုတ္ေပးမယ္'
'အား နာတယ္ အစ္ကိုေျဖးေျဖးလုပ္'
'ေျဖးေျဖးမေနနဲ႔ ဟိုမွာမီးေရာင္ေတြျမင္လား နင္တစ္သက္လံုးဒီေက်ာင္းမွာေနသြားခ်င္လို႔လား'
'နာတယ္အစ္ကို နုတ္လို႔မရဘူး ဟီး..ဟီး..'
ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ျပားစပ္ၾကားကအေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႕မရမကထိုးသြင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ျပန္နုတ္ယူရန္ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနသည္။မညွာမတာဆြဲနုတ္ဖို႔ဆိုလည္း မိထက္ကေအာ္ငိုေနသည္။မိထက္ရဲ႔ငိုသံေတြေလာက္ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုဘယ္အရာကမွနာက်င္မွဳမေပးနုိင္ပါဘူးေလ။ပ်ဥ္ျပားကိုခြာယူမွရမည္။
'အံၾကိတ္ထားေနာ္မိထက္'
'အား နာတယ္အစ္ကို မရေတာ႔ဘူး'
'ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ အခ်ိန္လဲသိ္ပ္မရဘူး'
'ခဏေလးေနဦးေနာ္ အစ္ကိုတုတ္မာမာေလးသြားရွာလိုက္ဦးမယ္'
'ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ႔ေနာ္အစ္ကို'
'ေအးပါ'
တံတားေပၚတြင္တုတ္မာမာကိုမေတြ႔။ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔အားနဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုဆြဲခြာဖို႔မတတ္နိုင္မရသည္႔ေနာက္ဆံုး ၾကံေတာ႔ၾကံၾကည္႕ရဦးမည္။တံတားထိပ္ထိဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီးတုတ္မာမာကိုသြားရွာသည္။ကၽြန္ေတာ႔အၾကံက ကၽြန္ေတာ္ကတုတ္နဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုကလန္႔ထားမည္။မိထက္ကပ်ဥ္ျပားဟတာနဲ႔ေျခေထာက္ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ျဖစ္သည္။မီးေရာင္မ်ားကနီးသထက္နီးလာျပီ။
'အစ္ကိုမေတြ႔ေသးဘူးလား'
'ေအးေတြ႔ျပီေဟ႔'
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္မွေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
'ျမန္ျမန္လာ မိထက္တုန္လာျပီ'
'ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ငါရွိတယ္'
စင္စစ္ေၾကာက္လို႔တုန္တာမဟုတ္။မီးေရာင္ကနီးသထက္နီးလာျပီ။တုန္ခါမွဳကလည္းျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ေနာက္ေတာ႔အသံတစ္သံကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္သည္။မဟုတ္ဘူး အသံုးမ်ိဳး....
'အစ္ကို....'
'မိထက္....'
'ပူး ေဘာ္ ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း...'
တုန္ခါမွဳမ်ားမွာလဲ သံလမ္းႏွင္႔ဇလီဖားတံုးမ်ား၏တုန္ခါမွဳ၊ အလင္းေရာင္သည္လည္းဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မဟုတ္ မီးရထားစက္ေခါင္း၏အလင္းေရာင္...
ကံေကာင္းသည္ကမိထက္ရဲ႕လက္ကိုကၽြန္ေတာ္အမိအရဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္။ျမဲျမံစြာပင္ဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္...
ကၽြန္ေတာ္ေရာမိထက္ေရာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကသည္။ဘာရယ္ေၾကာင္႔မသိဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေနသည္။အေမကကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားျပန္မေျပာေသးဘူး။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေျပးလုပ္ခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ႔ကိုစိတ္တိုေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။မဆီမဆိုင္အေမ႔ေယာက်ၤားကပါကၽြန္ေတာ႔ကိုစကားမေျပာဘူး။ထားလိုက္ပါေတာ႔။ဒီလိုစိမ္းစိမ္းကားကားဆက္ဆံတတ္လို႔လဲပေထြးဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ရထားတာေပါ႔။တစ္မ်ိဳးေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။ေအးေအးေဆးေဆးေနရတာေပါ႔ေလ။
'မိထက္ ဒီထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးကငါ႔ရဲ႔တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်ငး္ပဲဟ
ငါစိတ္ညစ္ရတိုင္းသူနဲ႔လာေနတယ္ သူ႔ကိုပဲရင္ဖြင္႔ရတယ္'
'မိထက္နဲ႔ဒီသစ္ပင္ ဘယ္သူ႔ကိုပိုခ်စ္သလဲ'
'ငါ႔နားမွာအျမဲေနတဲ႔သူကိုပိုခ်စ္မွာေပါ႔ဟ'
'ဒါဆိုမိထက္ကေတာ႔ အကိုေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေတာ႕မယ္'
'အစ္ကို႔ေမေမကို ေမေမလို႔ေခၚခ်င္တယ္'
'အင္းေခၚေလ'
'ငယ္ငယ္ကတည္းကဆရာမဆရာမနဲ႔ ပဲေခၚေနခဲ႔ရတာအစ္ကိုလို ေမေမနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲ'
'တစ္ေန႔ေတာ႔ေတြ႔ရမွာေပါ႔'
ကၽြန္ေတာ္မိထက္ကိုစိတ္အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ထားေပးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ထားသည္။သူလိုခ်င္တာသူျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးေပးမည္။တစ္ေန႔ေတာ႔ကၽြန္ေတာ႔အေမတို႔ခရီးသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေတာ႔ခုထိစကားမေျပာေသး။အေမ႔မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလား။ကၽြန္ေတာ္႔ပေထြးနဲ႔မ်ားအဆင္မေျပျဖစ္တာလားမသိဘူး.ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမကိုေတာ္ေတြေတာင္ေတြထဲေခၚသြားျပီးမ်ားနွိပ္စက္မလားမသိဘူး။အေမတို႔ခရီးသြားေတာ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတိတ္တိတ္ေလးလိုက္ပါသြားၾကသည္။တကယ္ေတာ႔အေမတို႔သြားတာရဲစခန္းကိုပါ။ဟိုေရာက္ေတာ႔ေရခဲတိုက္ထဲကို၀င္သြားၾကတယ္။လူေတြ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ႔အေမေရာက္သြားေတာ႔လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။ကၽြန္ေတာ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းေနာက္ကလိုက္ျပီးစပ္စုၾကသည္။
အိုး ... မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ျမင္ေနရတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေတြ ေျခေတြလက္ေတြေရာ ေခါင္းေတြေရာေက်မြလို႔
ကၽြန္ေတာ႔အေမကေျပာတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတို႔သားေလးပါတဲ႔
အေမ မဟုတ္ဘူး မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဒီမွာေလ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမွာရွိပါတယ္
အစ္ကိုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္
မိထက္ေၾကာက္တယ္
အေမ ... ဟိုလူၾကီး ....ရဲၾကီး..လုပ္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလႈပ္လႈပ္ခါျပီးနႈိးလိုက္ၾကစမ္းပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ဘာလို႔ေသရမွာလဲခုမွငယ္ငယ္ေလးေတြပဲရွိေသးတာသစ္ေတာၾကီးထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာင္မိထက္နဲ႔ေနၾကဦးမွာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဆြဲထူၾကစမ္းပါ လုပ္ေပးၾကပါတစ္ေယာက္ေယာက္ကျပန္ထူေပးၾကပါဦး...
'အစ္ကိုမိထက္ေၾကာက္တယ္..'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသစ္သားေသတၱာၾကီးထဲထည္႔ျပီးပိတ္လိုက္ၾကတယ္...ကၽြန္ေတာ႔အေမကလဲ အေၾကကြဲဆံုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႕ကိုၾကည္႔ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲငိုေနၾကတယ္ မငိုၾကပါနဲ႔
'ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ ငါဒီမွာပါ '
'ကဲ ေတြ႔လားမင္းကိုေတာင္လက္နဲ႔လွမ္းရုိက္လို႔ရေသးတယ္'
'မလုပ္ၾကပါနဲ႔ '
'ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်'
'အစ္ကုိေရ မိထက္ေၾကာက္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမသတီစရာၾကီး တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကေတာ႔ၾကီးစိုးေနၾကတယ္ ေမတၱတရားေတြမရွိဘူး
အမွန္ေတြအမွားေတြ မရွိသလို လိမ္ညာျခင္းေတြလဲမရွိဘူးလူတိုင္းကရိုးသားၾကတယ္ ....လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာပ်ံ၀ဲေနၾကရတယ္ မိထက္ကေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကိုဆုပ္ကို္ငထားတယ္
နင္နဲ႔ေ၀းရာဘယ္ေနရာကိုမွ ငါမထြက္ေျပးပါဘူး မိထက္ရယ္
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို မိထက္မၾကည္႔မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႔ထားလိုက္တယ္
'အစ္ကို မိထက္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ'
'အစ္ကိုေျပာေျပာေနတဲ႔ အသစ္ကမၻာဆီေရာက္ေနျပီမိထက္'
ေတာ္နက္ၾကီးထဲမွာ၀ါးအိမ္ေလးနဲ႔သစ္သီး၀လံေတြရွာစားရတဲ႔ကမၻာသစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႔မိထက္ကိုဘယ္ေတာ႔မွဖြင္႔မေျပာေတာ႔ဘူးလို႔ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..
အစ္ကို အစ္ကို ဟိုးေရွ႔က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မဟုတ္လား ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ မိထက္ရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေဖေဖ ေမေမ သမီးဒီမွာေလ...ကၽြန္ေတာ႕မွာေတာ႕ခရီးစဥ္ေတြက်န္ေနေသးတယ္ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔မိထက္ရယ္ ဘယ္ဘ၀ဘယ္ဘံုပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔သာအတူေနခြင္႕ရမယ္ဆိုရင္ သုခဘံုပါပဲ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနလိမ္႔မယ္ ငါ႔လိုတစ္ေယာက္တည္း ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးမွာလဲငိုစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ဆက္ျပီးထြက္ေျပးေနဦးမည္။နာၾကည္းခ်က္ေတြကုန္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လက္ခံနိုင္သည္အထိ ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေနရာမွာအစားထိုးနုိင္မဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနဦးမည္။စိတ္၏ေစရာ....ဟိုး...စိတ္ကူးထဲကထက္ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာအထိကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနပါဦးမည္။
အုိး ... မိုးစက္ေတြပါလားေနာ္...ေအာ္ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသးတယ္ ငါသြားတဲ႔ေနရာတိုင္းမိုးလိုက္ရြာေနတာကိုေမ႔ေတာ႕မလို႔ပဲ.....
