မင္းေဘးနားက ငါ

ပ်ိဳျမစ္နုနယ္
လွမ်ိဳးသြယ္ကုိ
ရင္နစ္သည္းခ်ာ
ခ်စ္ရပါလည္း
ေမတၱာရွင္သည္လူ
ကံမြဲသူမို႔
စြဲလန္းစိတ္နဲ႔
အိပ္ပ်က္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းမဖြင္႔ဟနိုင္္ခဲ႔ဘူး
မူပိုင္ခြင္႔မရေသးတဲ႔
စကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္
ရက္စက္ခဲ႔မယ္ဆုိလည္း
ၾကိဳသိပါရေစလား
ခ်စ္သူရယ္…
တကယ္…
ခပ္ေ၀းေ၀းကေန
ေငးေနရတာနဲ႔တင္
အေတြးစိတ္ေတြေရာက္ယွက္ခတ္ေနလြန္းလို႔ပါ

စိတ္ဧ။္ေစရာဆီသို႔

အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္အသက္ ကိုးႏွစ္ျပည္႔ခဲ႔ျပီ။အိမ္ေရွ႕ျခံစည္းရုိးနားရွိထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးတြင္ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနမိသည္။ရင္ထဲမွာလည္းဆို႔နင္႔နင္႔ခံစားခ်က္မ်ားျပည္႔ႏွက္ေနသည္။အသံမထြက္ေသာ္လည္းမ်က္ရည္စက္မ်ားက၀မ္းနည္းျခင္းကိုေဖာ္ျပေနသည္။လြန္ခဲ႔သည္႔တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပင္ဒီေနရာ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင္႔ဒီလိုေနခဲ႔ဖူးသည္။အားလံုးကကၽြန္ေတာ္႔ကိုပစ္ပယ္ထားေသာခံစားခ်က္၊အရာရာကိုဆံုးရႈံးလိုက္ရေသာခံစားခ်က္မ်ိဳး။ဘယ္ေလာက္ပဲနာက်င္ပါေစကၽြန္ေတာ္နုတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သည္။တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕အရသာကိုကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိုးသည္။ခုေတာ႔လည္းကၽြန္ေတာ႔ပတ္၀န္းက်င္းမွာတိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ဟိုးအေ၀းဆီကဖားေအာ္သံေတြၾကားရတတ္ေသးသည္။ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားလည္းၾကားေနရေသးသည္။မိုးစက္ေတြကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာျပင္ေပၚခပ္ျမန္ျမန္က်ဆင္းေနေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေနထိုင္ေနမိသည္။အေတြးထဲမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကၽြန္ေတာ္ကမၻာေပၚကကံအဆိုးဆံုးလူသားဟုသတ္မွတ္ေနမိသည္။ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကိုလွမ္းမေခၚနိုင္သည္႔ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွနုတ္မဆက္ရသည္႔ေနရာသစ္ဆီကုိကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္သည္။ဘယ္တုန္းကမွမေရာက္ဘူးေသးတဲ႔တစ္ေနရာကိုထြက္ေျပးခ်င္မိသည္။ဟုိး…လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာဆီကိုပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးမွာေတာ႔လူေတြစည္ကားေနသည္။အျပံဳးေတြကိုယ္စီနွင္႔။ကၽြန္ေတာ္႔အေမသည္ပင္ျပံဳးေနသည္။အေဖကြယ္လြန္တဲ႔ညတုနး္ကလိုမ်ိဳးအိမ္ေလးမွာလူေတြစုေနသည္။အရင္းညတုန္းကအေမငိုေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ထန္းပင္ငုတ္တိုနားတြင္ရွိေနခဲ႔သည္။ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔အေမေပ်ာ္ေနပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ေနရသည္။မိီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာပင္အေမ႕အျပံဳကေပၚလြင္ေနသည္။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္ပါ။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္စမ္းပါအေမ။တိုေတာင္းတဲ႔လူ႔ဘ၀မွာကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲပူေဆြးေနမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေကာင္းလိမ္႔မလဲ။ေပ်ာ္ၾကပါ။၀မ္းနည္းေနတတ္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကသာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အေဖာ္ျပဳေနရသည္။အားေပးမဲ႔သူမရွိ။ႏွစ္သိမ္႔မယ္႔သူမရွိ။ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းထဲမွာမ်က္ရည္ေတြျပည္႔လွ်ံလာျပီ။အျမင္ေတြမႈန္၀ါးလားသည္။အသိစိတ္ေတြမႈန္၀ါးလာသည္။ဘာကိုမွမျမင္ရေတာ႔။ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ႔။ေနာက္ဆံုးေျခလွမ္းမ်ားကိုဦးတည္လိုက္သည္။ခံစားခ်က္မ်ား၏ေစညႊန္ရာ ဘယ္သူ႔မွမသိတဲ႔ကမၻာသစ္ဆီကိုထြက္သြားဖို႔ပါပဲ။မိုးစက္မ်ားကမညွာမတာ။ငါ႔ရင္ခြင္ေျဗာင္းဆန္သြားေအာင္ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္စမ္းပါမိုးမင္းရယ္…
မိုးကသည္းသည္း။ညကနက္နက္။လမ္းမထက္မွာကၽြန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္း။၀မ္းနည္းစိတ္မ်ားကိုေတာ႔တြန္းလွန္ထားမိသည္။ငိုေၾကြးေနရျခင္းေၾကာင္႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဖံုးလြမ္းျပီးလမ္းေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္ရေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။မုန္းသည္။လူေတြကိုမုန္းသည္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းမုန္းသည္။ကံၾကမၼာကိုလည္းမုန္းသည္။ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွန္းမသိေပမဲ႔။ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြခရီးဆကေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ၫဏ္ထဲမွာရွိသမွ်ကိုေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနမိသည္။ေခါင္းထဲမွာရွိသမွ်ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္သည္။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကလာသလဲဘယ္ကိုသြားမလဲဆုိတာမသိခ်င္ေတာ႔။အားလံုးကုိေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားရဦးမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ထိဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္နည္း။ဟုတ္ျပီၾကံဳရာကားေတြရထားေတြစီးျပီးသြားမည္။ဟိုးတစ္ျခားျမိဳ႔ရြာေတြဆီသြားမည္။အဲဒီေနရာေတြေရာက္ရင္ေတြ႔သမွ်လူေတြအားလံုးကကၽြန္ေတာ႔ကိုမသိေတာ႔ဘူး။ခုလိုဗိုက္ဆာတဲ႔အခါမွာလဲအသီးအႏွံေတြခူးစားလို႔ရမယ္။ေတာေတြေတာင္ေတြထဲထိဆက္သြားမည္။ျပီးရင္၀ါးပင္ေတြန႔ဲအိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးေဆာက္မည္။ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ျပီ။ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘယ္သူမွလည္းမသိေတာ႔ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္...@#$^^&* အိုး...ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေတြတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပတ္ေတာက္သြားတယ္ ခုမွသတိရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီး...@#$%^^&* ကၽြန္ေတာ႔ေျခလွမ္းေတြဘာေၾကာင္႔ေႏွးေကြးသြားပါလိမ္႔။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးေမွာင္မိႈက္သြားသည္။အေမ႔!!ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။ကတၱရာလမ္းႏွင္႔ေဆာင္႔မိေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ရမည္။
'ဟဲ႔ကေလးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား...ကားလမ္းလယ္ၾကီးမွာ'
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရေသးသည္။ေနာက္ေတာ႔၀ါးတားတား။ေနာက္ဆံုးဘာသံမွမၾကားရေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။စင္စစ္ကၽြန္ေတာ္သတိလစ္သြားသည္။ေန႔မနားညမနားေလွ်ာက္လာတာႏွစ္ရက္ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီပဲေလ...ကၽြန္ေတာ္႔လိုေညာင္နနကေလးတစ္ေယာက္ကဒီေလာက္ခံနုင္ရည္ရွိေနေအာင္ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ားတြန္းပို႔လိုက္ၾကသနည္း။ဘယ္လိုအရာေတြကဆြဲေဆာင္ေနၾကသနည္း။

မိဘမဲ႔ေဂဟာ
( ဆရာမေဒၚစုမြန္၀င္း၏ရံုးခန္း )
'ဟုတ္ကဲ႔...ကားလမ္းေပၚမွာမူးလဲသြားတာပါ'
'...'
'ကၽြန္မကားေရွ႔မွာမို႔ ဆင္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ကေလးကသတိလစ္ေနတာဒါနဲ႔ ဒီေဂဟာကိုေခၚလာခဲ႔တယ္'
'...'
'ဒီေဂဟာမွာကၽြန္မက ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ကေလးမိဘမ်ားကိုစံုစမ္းေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲစခန္းမွဴးၾကီး'

'ကေလးသတိရလာျပီလား
အရမ္းမထနဲ႔လက္မွာအပ္စုိက္ထားတယ္
မင္းလမ္းမွာမူးလဲေနလို႔ဆရာမေခၚလာတာ
ခုေတာ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေရာက္ေနတယ္'
'မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ မိဘေတြေရာ
ဘယ္ကလဲမင္းကိုဆရာမအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္႕ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမည္တဲ႔လား။ဟင္႔အင္းကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔မွာဟိုး အေ၀းၾကီးကိုထြက္ေျပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္။အိမ္ကုိိဘာကိစၥနဲ႔ျပန္ရမွာလဲ။အိမ္မျပန္ဘူး။ဘယ္အိမ္ကိုမွမျပန္ခ်င္ပါဘူး။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ႔ေပ...
'ဟုတ္ျပီသားေလး မေျပာနဲ႔ဦး...ေနေကာင္းေအာင္ေနဦး'
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါကၽြန္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္သူဘယ္ကပါဆိုတာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေျပာမိေသးပါ။ေျပာလည္းေျပာမည္မဟုတ္။အိမ္မျပန္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ခုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေနေနရသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္းတူညီ၀တ္စံုကို၀တ္ထားရသည္။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနလွ်င္ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေကာင္းမည္...။စာသင္ရမည္။အခ်ိန္မွန္မွန္ထမင္းစားရမည္။အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္ရမည္။သို႔ေသာ္ရဲစခန္းကတစ္ဆင္႔သတင္းၾကားရင္အိမ္ကလာရွာမည္။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီမွာေနလို႔မျဖစ္။ကၽြန္ေတာ္သာအိမ္ျပန္လိုက္သြားရရင္ ဟိုအသစ္စက္စက္အေမ႔ေယာက်ၤားနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဦးမည္။သူမ်ားပေထြးေတြလိုကၽြန္ေတာ႔ကိုအရက္၀ယ္ခိုင္းဦးမည္။ေဆးလိပ္မီးတို႔ခိုင္းဦးမည္။ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာင္ၾကဦးမည္။ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္။သို႔ေသာဒီေဂဟာမွာလည္းဆက္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးပါဦးမည္။
'ေပးငါ႔ဟာျပန္ေပး'
'မေပးဘူးငါဗိုက္မ၀ေသးလို႔'
'ျပန္ေပးနင္႔ေ၀စုနဲ႔နင္စားေပါ႔'
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္၏ေ၀စုကိုအၾကီးေတြက၀ိုင္းလုစားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေပမဲ႔ကူညီခ်င္စိတ္မရွိခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္၏ထြက္ေျပးဖို႔ရန္မဟာအစီအစဥ္ၾကီးကိုပဲစဥ္းစားေနမိခဲ႔သည္။
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေနနုိင္ခဲ႔ပါ။
'ေရာ႔'
မ်က္ရည္ေတြၾကားမွကၽြန္ေတာ္႕ကိုေမာ႔ၾကည္႔ေနသည္။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္႔မ်က္၀န္းေတြႏွင္႔
'ေရာ႕ ယူပါ'
'နင္ကဘာစားမွာလဲ'
'ငါကလား ငါကဒီလိုပဲ မဆာဘူး နင္႔ေ၀စုကိုလုသြားၾကတယ္မလားေရာ႕ စားလိုက္'
'ဟင္႔အင္းတစ္ေယာက္တစ္၀က္စီစားမယ္'
'နင္ကလူသစ္လားဟင္'
'နာမည္ေရာ'
'ဒီေက်ာင္းကုိဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ'
'ငါမေျပာခ်င္ဘူးကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေအးေအးစားစမ္းပါ'
'ဆရာမကေျပာတယ္ငါ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ကတစ္ေန႔က်ရင္ငါ႔ကိုလာေခၚမွာတဲ႔နင္႔ကိုေရာဟင္လာေခၚမွာလား'
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုသနားမိသည္။ဘာပဲေျပာေျပာကၽြန္ေတာ႔မွာမွအေမရွိေသးသည္။ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔စိတ္နာေပမဲ႔ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ႔မွာအေမရွိေသးသည္။တစ္ေန႔ေန႔မွာလာေခၚမည္တဲ႔။ဟုတ္မွာပါ။ဘယ္သူကမွမိဘနဲ႔အတူမေနခ်င္တဲ႔သူရွိမလား။ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရူးတစ္ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ႔ေလ။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲဘယ္သူကေနခ်င္ၾကမွာလဲ။ၾကီးနိုင္ငယ္ညဥ္းနဲ႔ခြဲတန္းက်စားရတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာသူမေပ်ာ္တာအျပစ္မရွိပါဘူး။
'နင္နဲ႔ငါနဲ႔ခင္ရေအာင္ေလ ေနာ္'
'ငါ႔နာမည္ကမိထက္တဲ႔'
'ငါ႕ကိုတနင္နင္နဲ႔မေျပာနဲ႔နင္႔ထက္ငါအသက္ၾကီးတယ္'
'ဟင္ဒါဆိုငါ႔အကိုေပါ႔'
'ဟုတ္တယ္အစ္ကို ေဟးး'
'အစ္ကိုလို႔ေခၚမယ္ေနာ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရသြားျပီ'
ေလာကၾကီးကုိစိတ္နာမိလူေတြကိုစိတ္နာမိေပမဲ႔မိထက္ကိုေတာ႔သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိပါျပီ။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာေန႔စြဲေတြလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ...
'အစ္ကို အစ္ကို ဘာဟင္းရလဲ'
'မိထက္နဲ႔လဲစားမယ္'
'မိထက္'
'အစ္ကိုနဲ႔လိုက္ရဲလား'
'ဟင္အစ္ကိုနဲ႔ဘယ္ကုိလုိက္ရမွာလဲမိထက္ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာအစ္ကို႔ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာေလ အစ္ကိုကဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေတာ္စမ္းမိထက္ငါတကယ္ေျပာေနတာ နင္ထင္သလိုနင္ေရာငါေရာဒီေဂဟာကလူေတြအကုန္လံုးကအေဖအေမေတြမရွိေတာ႔တဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဆံုးသြားလို႔ဒါမွမဟုတ္သံေယာဇဥ္ျပတ္နိုင္လို႔ပို႔ထားတဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဘယ္အေဖကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူးဘယ္အေမကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူး'
'ဟီး...အစ္ကိုအဲလိုမေျပာနဲ႔ ဆရာမေျပာတာျပန္လာေခၚမယ္တဲ႔..ဟီး.ဟီး.'
ကၽြန္ေတာ္၏အစီအစဥ္မ်ားမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲစျပဳလာပါျပီ။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနရန္ကားမဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္၏ဟိုး ေတာနက္ၾကီးအတြင္းက ဓနိမိုးထရံကားတဲအိမ္ေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ႔ညီမေလးဆိုသူမိထက္ကိုပါ အပါေခၚသြားဖို႔ျဖစ္သည္။မိထက္သည္ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀အတြက္ဘာမွအေရးမပါေသာ္လည္းမိထက္နွင္႔မေတြ႔ခဲ႔ရပါကကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ၾကီးမျပည္႔စံုသလိုခံစားေနရသည္။ထိုအရာကိုသံေယာဇဥ္ဟုတ္အမည္တပ္ရမည္လား။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မိထက္ဒီေဂဟာကေနတိတ္တိတ္ေလးထြက္ေျပးၾကမည္။ၾကံဳရာရထားႏွင္႔စီးျပီးဟိုး ေတာနက္ၾကီးထဲထိဆက္သြားၾကမည္။တဲအိမ္ေသးေသးေလးေဆာက္မည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုသစ္သီး၀လံေတြရွာေကၽြးမည္။တစ္ခါတစ္ခါငါးမွ်ားမည္။ရလာတဲ႔ငါးေတြကိုကင္စားၾကမည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုေက်ာက္ခဲခ်င္းတိုက္ျပီးမီးေမႊးတာကိုသင္ေပးထားမည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကမၻာသစ္ေလးကိုဖန္တီးၾကမည္။
'မိထက္ မိထက္'
'ဟင္ အစ္ကို'
'ရွဴး တိုးတိုး လာအစ္ကို႕ေနာက္လိုက္မွာလား'
'ဘယ္ကိုလဲ'
'ထြက္ေျပးမယ္ေလ လာခဲ႔ နင္ဒီမွာဆက္ေနရင္အၾကီးေတြက၀ုိင္းနိပ္စက္ၾကလိမ္႔မယ္ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔'
'ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေနာက္မွေျပာမယ္ လာ ဟိုေရာက္ရင္နင္႔အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔မွာ'
'တကယ္လား'
'လာျမန္ျမန္'
'ေနဦး ခဏေလးမိထက္အက်ီၤေတြယူဦးမယ္'
'ယူမေနနဲ႔ဆရာမေတြနဲ႔မိသြားဦးမယ္'
'ဒါဆိုဖိနပ္ေလးေတာ႔စီးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အစ္ကို အသစ္ေလးရွိေသးတာ'
'ေအး ျမန္ျမန္လုပ္'
'ေျခကိုဖြျပီးနင္းေနာ္'
'ဒုန္း.....'
ေနာက္ကိုလွည္႔ေျပာရင္းနဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကအခန္းေထာက္ကဗီရိုကို၀င္တိုက္မိလိုက္သည္။ညအိပ္ခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင္႔အသံမွာေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္။ဆရာမေတြမၾကားပါေစနဲ႔ဟုဆုေတာင္းရမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္႔ကံဇာတာအတုိင္းဆုေတာင္းလိုက္ျပီးဆိုေျပာင္းျပန္ပဲျပည္႔တတ္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ဆရာမထလာခဲ႔သည္။
'ဟဲ႔ကေလးေတြဘယ္သြားမလို႔လဲ
မိုးခ်ဳပ္ေနျပီေလ'
'ကဲ...မိထက္ေျပးမယ္ ေျပးနိုင္သေလာက္သာေျပးေျပး...'
'ေဟး ကေလးေတြျပန္လာခဲ႔'
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆြဲရင္းျခံ၀င္းထဲကေနေျပးထြက္လာခဲ႔ပါျပီ။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားရမည္ေတာ႔အတိအက်မသိရေသး။မိထက္ကေတာ႔ေမာေနသည္။ဇလီဖားတံုးေတြေပၚျဖတ္ေျပးေနရသည္မို႔မွန္မွန္ခရီးေပါက္ေနၾကသည္။
'မိထက္ဆက္ေျပးထားေနာ္ ဒီကုန္းတံတားၾကီးေက်ာ္ရင္အစ္ကိုပိုးျပီးေျပးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ႔'
'အစ္ကိုခဏေလးေစာင္႔ဦး'
'ဘာျဖစ္တာလဲ လာေလ ေနာက္ကဆရာမေတြလိုက္လာတယ္'
'မိထက္ဖိနပ္ညွပ္သြားလို႕'
'အာ ခၽြတ္ပစ္ထားခဲ႔ေလ'
'အစ္ကုိကလည္း အသစ္ၾကီးပဲရွိေသးတာကို ဆရာမကေျပာထားတယ္ ဖိနပ္ကိုရိုရိုေသေသစီးရမယ္တဲ႔'
'ေျခေထာက္ေလးနဲ႔ေကာ္ယူလိုက္ရင္ရတာကို ခဏေလး'
ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေတြက ဟိုး အေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔နီးလာခဲ႔ျပီ...
'မိထက္ျမန္ျမန္လုပ္ခဲ႔'
'ခဏေလး အစ္ကိုရေတာ႔မယ္
အိုး အေမ႔ '
'ဘာျဖစ္တာလဲ'
'ေျခေထာက္ပါကၽြံ၀င္သြားျပီအစ္ကို'
'နင္ကမရမကလုပ္ေနတာကို'
'ျပ ငါဆြဲနုတ္ေပးမယ္'
'အား နာတယ္ အစ္ကိုေျဖးေျဖးလုပ္'
'ေျဖးေျဖးမေနနဲ႔ ဟိုမွာမီးေရာင္ေတြျမင္လား နင္တစ္သက္လံုးဒီေက်ာင္းမွာေနသြားခ်င္လို႔လား'
'နာတယ္အစ္ကို နုတ္လို႔မရဘူး ဟီး..ဟီး..'
ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ျပားစပ္ၾကားကအေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႕မရမကထိုးသြင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ျပန္နုတ္ယူရန္ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနသည္။မညွာမတာဆြဲနုတ္ဖို႔ဆိုလည္း မိထက္ကေအာ္ငိုေနသည္။မိထက္ရဲ႔ငိုသံေတြေလာက္ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုဘယ္အရာကမွနာက်င္မွဳမေပးနုိင္ပါဘူးေလ။ပ်ဥ္ျပားကိုခြာယူမွရမည္။
'အံၾကိတ္ထားေနာ္မိထက္'
'အား နာတယ္အစ္ကို မရေတာ႔ဘူး'
'ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ အခ်ိန္လဲသိ္ပ္မရဘူး'
'ခဏေလးေနဦးေနာ္ အစ္ကိုတုတ္မာမာေလးသြားရွာလိုက္ဦးမယ္'
'ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ႔ေနာ္အစ္ကို'
'ေအးပါ'
တံတားေပၚတြင္တုတ္မာမာကိုမေတြ႔။ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔အားနဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုဆြဲခြာဖို႔မတတ္နိုင္မရသည္႔ေနာက္ဆံုး ၾကံေတာ႔ၾကံၾကည္႕ရဦးမည္။တံတားထိပ္ထိဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီးတုတ္မာမာကိုသြားရွာသည္။ကၽြန္ေတာ႔အၾကံက ကၽြန္ေတာ္ကတုတ္နဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုကလန္႔ထားမည္။မိထက္ကပ်ဥ္ျပားဟတာနဲ႔ေျခေထာက္ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ျဖစ္သည္။မီးေရာင္မ်ားကနီးသထက္နီးလာျပီ။
'အစ္ကိုမေတြ႔ေသးဘူးလား'
'ေအးေတြ႔ျပီေဟ႔'
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္မွေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
'ျမန္ျမန္လာ မိထက္တုန္လာျပီ'
'ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ငါရွိတယ္'
စင္စစ္ေၾကာက္လို႔တုန္တာမဟုတ္။မီးေရာင္ကနီးသထက္နီးလာျပီ။တုန္ခါမွဳကလည္းျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ေနာက္ေတာ႔အသံတစ္သံကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္သည္။မဟုတ္ဘူး အသံုးမ်ိဳး....
'အစ္ကို....'
'မိထက္....'
'ပူး ေဘာ္ ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း...'
တုန္ခါမွဳမ်ားမွာလဲ သံလမ္းႏွင္႔ဇလီဖားတံုးမ်ား၏တုန္ခါမွဳ၊ အလင္းေရာင္သည္လည္းဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မဟုတ္ မီးရထားစက္ေခါင္း၏အလင္းေရာင္...
ကံေကာင္းသည္ကမိထက္ရဲ႕လက္ကိုကၽြန္ေတာ္အမိအရဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္။ျမဲျမံစြာပင္ဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္...
ကၽြန္ေတာ္ေရာမိထက္ေရာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကသည္။ဘာရယ္ေၾကာင္႔မသိဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေနသည္။အေမကကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားျပန္မေျပာေသးဘူး။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေျပးလုပ္ခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ႔ကိုစိတ္တိုေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။မဆီမဆိုင္အေမ႔ေယာက်ၤားကပါကၽြန္ေတာ႔ကိုစကားမေျပာဘူး။ထားလိုက္ပါေတာ႔။ဒီလိုစိမ္းစိမ္းကားကားဆက္ဆံတတ္လို႔လဲပေထြးဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ရထားတာေပါ႔။တစ္မ်ိဳးေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။ေအးေအးေဆးေဆးေနရတာေပါ႔ေလ။
'မိထက္ ဒီထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးကငါ႔ရဲ႔တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်ငး္ပဲဟ
ငါစိတ္ညစ္ရတိုင္းသူနဲ႔လာေနတယ္ သူ႔ကိုပဲရင္ဖြင္႔ရတယ္'
'မိထက္နဲ႔ဒီသစ္ပင္ ဘယ္သူ႔ကိုပိုခ်စ္သလဲ'
'ငါ႔နားမွာအျမဲေနတဲ႔သူကိုပိုခ်စ္မွာေပါ႔ဟ'
'ဒါဆိုမိထက္ကေတာ႔ အကိုေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေတာ႕မယ္'
'အစ္ကို႔ေမေမကို ေမေမလို႔ေခၚခ်င္တယ္'
'အင္းေခၚေလ'
'ငယ္ငယ္ကတည္းကဆရာမဆရာမနဲ႔ ပဲေခၚေနခဲ႔ရတာအစ္ကိုလို ေမေမနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲ'
'တစ္ေန႔ေတာ႔ေတြ႔ရမွာေပါ႔'
ကၽြန္ေတာ္မိထက္ကိုစိတ္အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ထားေပးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ထားသည္။သူလိုခ်င္တာသူျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးေပးမည္။တစ္ေန႔ေတာ႔ကၽြန္ေတာ႔အေမတို႔ခရီးသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေတာ႔ခုထိစကားမေျပာေသး။အေမ႔မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလား။ကၽြန္ေတာ္႔ပေထြးနဲ႔မ်ားအဆင္မေျပျဖစ္တာလားမသိဘူး.ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမကိုေတာ္ေတြေတာင္ေတြထဲေခၚသြားျပီးမ်ားနွိပ္စက္မလားမသိဘူး။အေမတို႔ခရီးသြားေတာ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတိတ္တိတ္ေလးလိုက္ပါသြားၾကသည္။တကယ္ေတာ႔အေမတို႔သြားတာရဲစခန္းကိုပါ။ဟိုေရာက္ေတာ႔ေရခဲတိုက္ထဲကို၀င္သြားၾကတယ္။လူေတြ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ႔အေမေရာက္သြားေတာ႔လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။ကၽြန္ေတာ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းေနာက္ကလိုက္ျပီးစပ္စုၾကသည္။
အိုး ... မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ျမင္ေနရတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေတြ ေျခေတြလက္ေတြေရာ ေခါင္းေတြေရာေက်မြလို႔
ကၽြန္ေတာ႔အေမကေျပာတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတို႔သားေလးပါတဲ႔
အေမ မဟုတ္ဘူး မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဒီမွာေလ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမွာရွိပါတယ္
အစ္ကိုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္
မိထက္ေၾကာက္တယ္

အေမ ... ဟိုလူၾကီး ....ရဲၾကီး..လုပ္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလႈပ္လႈပ္ခါျပီးနႈိးလိုက္ၾကစမ္းပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ဘာလို႔ေသရမွာလဲခုမွငယ္ငယ္ေလးေတြပဲရွိေသးတာသစ္ေတာၾကီးထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာင္မိထက္နဲ႔ေနၾကဦးမွာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဆြဲထူၾကစမ္းပါ လုပ္ေပးၾကပါတစ္ေယာက္ေယာက္ကျပန္ထူေပးၾကပါဦး...

'အစ္ကိုမိထက္ေၾကာက္တယ္..'

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသစ္သားေသတၱာၾကီးထဲထည္႔ျပီးပိတ္လိုက္ၾကတယ္...ကၽြန္ေတာ႔အေမကလဲ အေၾကကြဲဆံုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႕ကိုၾကည္႔ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲငိုေနၾကတယ္ မငိုၾကပါနဲ႔
'ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ ငါဒီမွာပါ '
'ကဲ ေတြ႔လားမင္းကိုေတာင္လက္နဲ႔လွမ္းရုိက္လို႔ရေသးတယ္'
'မလုပ္ၾကပါနဲ႔ '
'ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်'
'အစ္ကုိေရ မိထက္ေၾကာက္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမသတီစရာၾကီး တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကေတာ႔ၾကီးစိုးေနၾကတယ္ ေမတၱတရားေတြမရွိဘူး
အမွန္ေတြအမွားေတြ မရွိသလို လိမ္ညာျခင္းေတြလဲမရွိဘူးလူတိုင္းကရိုးသားၾကတယ္ ....လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာပ်ံ၀ဲေနၾကရတယ္ မိထက္ကေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကိုဆုပ္ကို္ငထားတယ္
နင္နဲ႔ေ၀းရာဘယ္ေနရာကိုမွ ငါမထြက္ေျပးပါဘူး မိထက္ရယ္
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို မိထက္မၾကည္႔မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႔ထားလိုက္တယ္
'အစ္ကို မိထက္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ'
'အစ္ကိုေျပာေျပာေနတဲ႔ အသစ္ကမၻာဆီေရာက္ေနျပီမိထက္'


ေတာ္နက္ၾကီးထဲမွာ၀ါးအိမ္ေလးနဲ႔သစ္သီး၀လံေတြရွာစားရတဲ႔ကမၻာသစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႔မိထက္ကိုဘယ္ေတာ႔မွဖြင္႔မေျပာေတာ႔ဘူးလို႔ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..


အစ္ကို အစ္ကို ဟိုးေရွ႔က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မဟုတ္လား ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ မိထက္ရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေဖေဖ ေမေမ သမီးဒီမွာေလ...ကၽြန္ေတာ႕မွာေတာ႕ခရီးစဥ္ေတြက်န္ေနေသးတယ္ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔မိထက္ရယ္ ဘယ္ဘ၀ဘယ္ဘံုပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔သာအတူေနခြင္႕ရမယ္ဆိုရင္ သုခဘံုပါပဲ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနလိမ္႔မယ္ ငါ႔လိုတစ္ေယာက္တည္း ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးမွာလဲငိုစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ဆက္ျပီးထြက္ေျပးေနဦးမည္။နာၾကည္းခ်က္ေတြကုန္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လက္ခံနိုင္သည္အထိ ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေနရာမွာအစားထိုးနုိင္မဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနဦးမည္။စိတ္၏ေစရာ....ဟိုး...စိတ္ကူးထဲကထက္ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာအထိကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနပါဦးမည္။


အုိး ... မိုးစက္ေတြပါလားေနာ္...ေအာ္ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသးတယ္ ငါသြားတဲ႔ေနရာတိုင္းမိုးလိုက္ရြာေနတာကိုေမ႔ေတာ႕မလို႔ပဲ.....

ငိုေနရျပီ

အခ်စ္တဲ႔လား
စကားလံုးေတြနဲ႔
နူးည႔ံစြာအဓိပၸာယ္ဖြင္႔ေတာ႔လည္း
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကဟားခ်င္ၾကတယ္
ခုတံုးလုပ္သြားၾကသူေတြအလယ္မွာေတာ႔
ကိုးကြယ္မိတဲ႔ငါကသာ
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ
ကုတ္ကုတ္ကေလး (ငိုေနရျပီ)
သစၥာတရားတဲ႔လား
ဒီေ၀ါဟာရကိုဖက္တြယ္ရင္း
တစ္ေန၀င္တစ္မိုးေသာက္နဲ႔
ေထာက္ခံမဲ႔သူရွာၾကည္႔ေသးတယ္
မိုးခါးေရမေသာက္မိတဲ႔ငါကသာ
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ
ကုတ္ကုတ္ကေလး(ငိုေနရျပီ)
သံေယာဇဥ္တဲ႔လား
ငါ႔ရင္မွာေတာ႔အျမစ္တြယ္ေနလိုက္တာ
အလြမ္းကိုေတာင္မွ
ဒဏ္ရာမွန္းမသိ
သိမ္းထားလိုက္မိေသးတယ္
ပစ္ခြာေျပးသူကုိျမတ္နိုးေနမိေသးတဲ႔ငါကသာ
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ
ကုတ္ကုတ္ကေလး(ငိုေနရျပီ) ေလ…

MAEU first year ျမည္တမ္းျခင္း

ေလယာဥ္မွဴးလုပ္ျပီး
ေ၀ဟင္ကိုကူးဖို႔
ရူးခဲ႔တဲ႔အိပ္မက္
လက္ေတြ႔မွာေ၀၀ါး
...
နားျငီးမွဳေတြကို
ခါးသီးမွဳေတြနဲ႔ျမိဳခ်
အလုိမက်မိျပန္ဘူး…
တဟူးဟူးနဲ႔ပ်ံသန္း
ေလတပ္စခန္းကရဟတ္ယာဥ္ေလာက္မွ
အတြင္းက်က်မထိဖူးေသးေတာ႔
ေမာ႔ေမာ႔ၾကီးပဲေငးေနရတယ္
ဘာရယ္ေၾကာင္႔လို႔ေျပာမျပခ်င္ဘူး
ေက်ာခ်လိုက္ရင္ေတာင္
ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔
ပ်င္းတယ္ လို႔ရုတ္တရက္ေအာ္မိတယ္
ဘယ္အခန္းထိအျပီး
တစ္ပတ္ခရီးနဲ႔တင္
အျပတ္သင္ခိုင္းတာလဲ
ထင္တိုင္းေျပးတဲ႔သင္ၾကားေရးေတြေနာက္
ေဂါက္ေနေအာင္လိုက္ကာေမာရ
ထင္ရာေတြေျပာၾကပါေသးတယ္
ေလးထပ္ကၾကည္႔ရင္
ျမင္ကြင္းေကာင္းတယ္တဲ႔
ေန႔လယ္တစ္နာရီေလာက္
ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ဖူးမွ
ေက်ာက္ဆူးေတြေပါတဲ႔ဒီလမ္း
မိုးေရဖ်န္းရင္ဗြက္နစ္
မခုတ္ျဖစ္တဲ႔ခ်ံဳပင္ေတြၾကား
တိုးေ၀ွ႔ျပီးသြားရတဲ႔အေၾကာင္း
သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိမွာ
ရွိပါေစေတာ႔ေလ
ေနပူကျပင္းပါဘိ
ၾကည္႔စရာကရွားပါး
အလန္းဇယားေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနလို႔
ေရာက္သည္႔ေနရာ
သည္ေဂဟာကို
ရုိေသညြတ္က်ိဳး
ရွိခိုးရေသာ
ေတာရဆရာေတာ္
စံေပ်ာ္ရာ(ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း)ပင္
ထင္မိသည္….

ဂ်စ္ပစီစုတ္ပလုတ္ ျဗဲခ်င္း…

ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ေအးစက္ေနသည္

ေငြ = ဒုတိယဘုရားသခင္
လူတိုင္းေငြရိွဖို႔လိုသည္။ေငြမရွိလွ်င္လူရာမသြင္း လူတိုင္းေငြကိုခ်စ္သည္ ေငြရဖို႔ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကသည္။ ေငြရဖို႔နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္႔ၾကံဆေနၾကသည္။ အလုပ္လုပ္ျခင္းသည္လည္းေငြရဖို႔၊ပညာသင္ျခင္းသည္လည္းေငြရဖို႔၊ေငြရွိပါမွ တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္ကိုရရွိမည္။ လူတိုင္းအသက္ရွင္ဖို႔ေငြလိုသည္။လူတိုင္းေငြရွာဖို႔အသက္ရွင္ေနၾကသည္။
လြန္ခဲ႔သည္႔အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္က ကၽြန္ေတာ႕ေခါင္းထဲမွာသံမွိဳလိုစြဲခဲ႔သည္႔အေတြးမ်ားျဖစ္သည္။ဒီလိုျမဲျမံေအာင္လည္းဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ေတြးေတာခဲ႔ရသည္။ရုိက္သြင္းခဲ႔ရသည္။လူတို္င္းေငြကိုခ်စ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကပိုျပီးခ်စ္သည္။ေငြမရွိေသာဘသေတြကိုကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲစက္ဆုပ္မိသည္။ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ရယ္လို႔တစ္ေန႔မွမရွိ။ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္တစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္ရသည္။တစ္ေန႔လုပ္လို႔ရသည္႔လုပ္အားခက တစ္မနက္ပင္မစားေလာက္။ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ားမွာအလြန္ဆင္းရဲၾကသည္။အေဖကၾကံဳရာအလုပ္လုပ္သည္။အေမကေစ်းေရာင္းသည္။ေၾကြးရွင္မ်ားကိုေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႔နယ္တကာလွည္႔လည္ေနထိုင္ခဲ႔ရသည္။ကၽြန္ေတာ႔ကိုေမြးခဲ႔သည္႔ဇာတိျမိဳ႔ကိုပင္မမွတ္မိေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုေက်ာင္းကျပန္ခဲ႔ခ်ိန္တိုင္းအိမ္မွာအေမမရွိတတ္။သူမ်ားမိဘေတြလိုေက်ာင္းကိုလာၾကိဳဖို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မေတာင္းဆိုခဲ႔ၾကပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆႏၵကအိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းထမင္းစားခ်င္ၾကသည္။တစ္ေနကုန္လို႔မွထမင္းႏွစ္နပ္ပဲစားရေသာေၾကာင္႔ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႔အျမဲဗိုက္ဆာေနၾကသည္။သို႔ေသာ္တစ္ညေနမွ ထမင္းေစာေစာမစားရ။ေက်ာင္းကျပန္လာတိုင္းမီးဖိုေခ်ာင္မွာအေမမရွိ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုအျမဲေဒါသထြက္ျပီးပိတ္ထားခဲ႔ေသာမီးဖိုေခ်ာင္တံခါးကိုေဆာင္႔ကန္တတ္ၾကသည္။"ေဟာ႕ ဒီ အေမလည္းအိမ္တကာလွည္႔ျပီးအတင္းေျပာဖို႔ေလာက္ပဲတတ္တယ္ ဘယ္ေန႔မွထမင္းေစာေစာမက်က္ဘူး" ဟုတ္တစ္ခါတစ္ခါေျပာမိၾကေသးသည္။တကယ္ေတာ႔အဆင္မေျပတဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔အေမကဆန္ႏွစ္ဘူးသံုးဘူးအတြက္အိမ္တကာလွည္႔ျပီးမ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔လုိက္ေခ်းငွားေနရတာပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာအခ်ိန္မွန္စားခ်င္ၾကသည္။အဆင္မေျပမွဳမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထည္႔မစဥ္းစားတတ္ခဲ႔ၾကပါဘူး။အေဖကလည္းလုပ္အားကနဲနဲရတဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္ရင္းကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႔စီးပြားေရးကိုမေျဖရွင္းနိုင္ခဲ႔။ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ေနေနကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုေန႔တိုင္းေက်ာင္းသြားရသည္။ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြလိုမူလတန္းနဲ႔တင္ေက်ာင္းနားျပီးအလုပ္လုပ္မည္ဆိုေတာ႔ အေဖေရာအေမေရာခါးခါးသီးျငင္းခဲ႔ၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုပညာတတ္ၾကီးေတြျဖစ္ေစရမည္ဟုအျမဲၾကံဳး၀ါးေနတတ္ၾကသည္။ကၽြန္ေတာ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ပိုက္ဆံရွာဖို႔ပဲအျမဲေတြးေတာေနတတ္သည္။ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႔ရွင္သန္ျခင္းကိုပိုက္ဆံရွာရန္ဟုပဲ အဓိပၸာယ္ဖြင္႔ထားခဲ႔သည္။ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ႔အသံၾကားတို္င္းကၽြန္ေတာ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ပုတီးကံုးၾကီးလည္ပင္းမွာပတ္၊ ေခါင္းေပါင္းၾကီးကိုေပါင္း၊မ်က္စိမွိတ္တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္းနဲ႔ ဒီေန႔ေနသာမယ္ မနက္ဖန္မိုးရြာမယ္ အခုျပႆနာေတြမၾကာခင္ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားမွာပါ အဲလိုေျပာတဲ႔သူၾကီးလို႔ပဲေျပးေျပးျမင္မိသည္။ေက်ာင္းကထြက္လို႔ေတာ႔မရခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔အေမကအေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းေနသည္။အေတာ္အတန္ေရာင္းစြံတဲ႔အေၾကာ္ဆိုင္ေလးပါ။အေဖကေတာ႔လယ္သမားၾကီးတစ္ဦးရဲ႔အိမ္မွာလခစား၀င္လုပ္ေနသည္။အရမ္းပင္ပန္းၾကပါသည္။ကၽြန္ေတာ္႔မိဘေတြရဲ႔အလုပ္အကိုင္ ကၽြန္ေတာ႔မိဘေတြရဲ႔ဘ၀ေတြကိုဘယ္တုန္းကမွကၽြန္ေတာ္မေရာင္႔ရဲ႔နိုင္ခဲ႔။ဂုဏ္မယူမိခဲ႔။ဒီအေျခအေနနဲ႔တင္ကၽြန္ေတာ႔မိဘေတြျပံဳးေပ်ာ္နိုင္ေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔မတင္းတိမ္နုိင္ခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲတြင္ ငါတစ္ေန႔ခ်မ္းသာရမည္ ဆိုေသာအစြဲကစြဲေနခဲ႔သည္။အခုေရတြင္းတူးအခုေရၾကည္ေသာက္ခ်င္ခဲ႔သည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ေရတြင္းတူးခ်ိန္ကလည္းရွည္ၾကာခဲ႔ျပီဟုထင္မိသည္။မွတ္မွတ္ရရ ေမြးကတည္းကတူးလာခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီးမခံစားနိုင္ေတာ႕။ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ဂုဏ္ထူးေတြပါခဲ႔ေသးသည္။ကၽြန္ေတာ္မခင္တြယ္ခဲ႔ပါ။အေမကေျပာတယ္ 'ငါ႔သား လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မသားေလးတကၠသိုလ္စရိတ္အတြက္အလုပ္လုပ္ေနတာပါလို႔ေျပာရတိုင္းေျပာရတိုင္း အေမတစ္လအလုပ္လုပ္ရတဲ႔အေမာေတြေျပသြားတယ္' တဲ႔။ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ပိုက္ဆံလိုခ်င္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ပညာေရးေတြကိုဘယ္လိုမွစိတ္မ၀င္စားခဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္မတက္ျဖစ္ခဲ႔။အိမ္ကေနထြက္ေျပးလာခဲ႔သည္။အလုပ္လုပ္ဖို႔ေငြရွာဖို႔ျဖစ္သည္။ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းကိုထြက္ေျပးလာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ဟိုး နုိင္ငံရပ္ျခားထိပဲဆိုပါေတာ႔။ပိုက္ဆံရဖို႔ ရသမွ်အလုပ္အကုန္လုပ္သည္။ကၽြန္ေတာ႔မိဘမ်ားကိုမပူမပင္ထားနိုင္ဖို႔ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ႔သည္။အရာရာကိုေခါင္းထဲမွထုတ္ထားခဲ႔သည္။ခုဆိုရင္ငါးႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ႔ပါျပီ။ေလာဘၾကီးတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔သူမ်ားတကာရဲ႕နုိင္ငံမွာအနိမ္ခံဘ၀ႏွင္႔အလုပ္ေတြကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုပ္ကိုင္ေနသည္။ခက္ခက္ခဲခဲလုပ္ကိုင္ေနသည္။ေငြရွိလွ်င္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနနိုင္ျပီးမဟုတ္ပါလား။မေန႔ကမွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားခဲ႔သည္။ဒီငါးႏွစ္အတြင္းအိမ္ကိုမဆက္သြယ္ခဲ႔။ဘြားကနဲထြက္ေပၚလာျပီးအေဖနဲ႔အေမကိုအၾကီးၾကီး၀မ္းသာေစခ်င္ခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေတာ႔အေဖေရာအေမေရာေျပးလာခဲ႔ၾကသည္တဲ႔။ျပီးေတာ႔စကားေတြမေျပာနိုင္ၾကဘူးငိုရွုိက္သံေတြကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။ 'အေဖနဲ႔အေမကၽြန္ေတာ႔ကိုခြင္႔လြတ္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနနိုင္ျပီးကၽြန္ေတာ္႔မွာပိုက္ဆံေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုမိေနျပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔မဆင္းရဲေတာ႔ဘူး' ကၽြန္ေတာ္ကသာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သူရဲ႔ေကာင္းၾကီးအသြင္နွင္႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္နုိင္တယ္ဆိုျပီးေျပာေနမိသည္။ 'မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းသားေလးရယ္ အေမတို႔ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာသားမစဥ္းစားမိဘူးလား မွန္တယ္အေမတို႔မွာပိုက္ဆံမရွိဘူး မြဲတယ္သားတို႔ကို အဆင္႔အတန္းမွွီမွီမထားနိုင္ခဲ႔ဘူး အဲဒါအေမတို႔ညံ႔လို႔ ဒါေပမဲ႔သားရယ္ အေမတို႔ကိုပစ္ျပီးပိုက္ဆံေနာက္ကိုလိုက္သြားတဲ႔သားအတြက္ေတာ႔အေမတို႔စိတ္မေကာင္းဘူး မင္းအေဖဆိုစားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္နဲ႔ သူညံ႕လို႔ဆိုျပီးစိတ္ထိခိုက္ေနတယ္ အေမတို႔မွာေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ဆိုလို႔သားတို႔ပဲရွိတာအေမတို႔ဘ၀မွာသားတို႔ကိုပဲလိုအပ္တာ မင္းအေဖေရာအေမေရာက္ပိုက္ဆံကိုခ်စ္မယ္ပိုက္ဆံေနာက္ကိုလိုက္ခဲ႕ၾကမယ္ဆိုရင္ မင္းအေဖနဲ႕အေမနဲ႔ခ်စ္ခဲ႕ၾကမွာလဲမဟုတ္ဘူး ၾကိဳက္ခဲ႔ၾကမွာလဲမဟုတ္ဘူး အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြျပဳျပီးကေလးေတြဘာေတြေမြးခဲ႔ၾကမွာလဲမဟုတ္ဘူးသား ပိုက္ဆံေနာက္ကိုပဲလိုက္ေနၾကေရာ႕ေပါ႔လူ႔ဘ၀မွာေငြထက္တန္ဘိုးၾကီးတာေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္သား အေမတို႔လိုခ်င္တာကသားရွာထားတဲ႔သားပို႔ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြမဟုတ္ဘူး သားတို႔နဲ႔အတူတူေနရတ႔ဲေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားရတဲ႔ဘ၀အဓိပၸာယ္ေတြကိုလိုခ်င္တာအေမတို႔ရဲ႔ ဘာမွမက်န္ေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္ေလးမွာ သားတို႔ကိုအရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔လုပ္ရင္းနဲ႔ ကုန္ဆံုးေစခ်င္ၾကတာ ျပန္လာပါေတာ႔သားရယ္ အေမတို႔မိသားစုအတြက္ေငြလိုပါတယ္ ေငြအတြက္နဲ႔ေတာ႔ အေမတို႔မိသားစုေလးကြဲကြဲျပားျပားျဖစ္သြားတာေတာ႔အေမမလိုခ်င္ဘူး သားျပန္လာခဲ႔ေတာ႔ေနာ္'
ကၽြန္ေတာ္ငိုမိသည္။ျပီးေတာ႔ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ခဲ႔။ကၽြန္ေတာ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမွားလားမွန္လားကၽြန္ေတာ္မသိေတာ႔ ပိုက္ဆံအတြက္ပဲစိတ္ေတြကိုႏွစ္ျမဳပ္ထားခဲ႔သည္။မိသားစုရဲ႔ေႏြးေထြးမွုေတြကိုကၽြန္ေတာ္လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ႔မိသည္။ဘယ္လိုအေျခအေနေတြပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ပိုက္ဆံရွိတဲ႔မိသားစုဘ၀မွာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြပဲျပည္႔ႏွက္ေနမည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ႔မိသည္။ခုမွကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ကေအးစက္ေနသလိုပဲ။အေဖတို႔အေမတို႔ရဲ အၾကင္နာေတြေမတၱာေတြ ကရုစိုက္မွဳေတြနဲ႔ေ၀းခဲ႔တာလည္းအေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီပဲေလ။ ခုမွကၽြန္ေတာ္႔ညီကိုလြမ္းမိသလိုပဲ သူေရာဘာေတြလုပ္ေနမလဲ ေသခ်ာတာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ပိုျပီးေႏြးေထြးလံုျခံဳေနမွာပါ။မိသားစုနဲ႔သာေနရရင္ ေဆာင္းရာသီမွာေတာင္ေစာင္မလိုဘူးမလား။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေႏြေခါင္ေခါင္မွာေတာင္ေစာင္ျခံဳျပီးအိပ္ေနရသည္။ေသခ်ာေပါက္ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ႔မွာပါ။မိသားစုနဲ႔ေ၀းေနရတာအရမ္းေအးစက္ျပီးေခ်ာက္ခ်ားဖို႔ေကာင္းတယ္ေလ။အေဖတို႔အေမတို႔ရင္ခြင္မွာပဲ ေႏြးေထြးလံုျခံဳတယ္။အပူအပင္ကင္းတယ္။ပိုက္ဆံအတြက္နဲ႔ေႏြးေထြးတဲ႔မိသားစုဘ၀ေလးကိုအဆံုးရွဳံးမခံေတာ႔ဘူးဟုလည္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လို္္က္မိသည္။အသိုက္ကုိစံုကန္မိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႕ေျခေထာက္တစ္စံုကိုေတာ႔ အေဖနဲ႔အေမခြင္႔လြတ္ေပးပါေနာ္....