ေၾသာ္...
ေက်ာင္းေတြေတာင္ပိတ္ျပန္ျပီ
စကၠန္႔ေတြတနင္႔တပိုးေၾကာင္႔
ေျခာက္ကပ္သြားတဲ႕ဒီအခန္းထဲ
မင္းတို႔မရွိတာကလြဲရင္
အားလံုးကအရင္အတိုင္းပါပဲ
ဘာကိုမွယိုးမယ္မဖြဲ႔ခ်င္ဘူး
တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္အေျပာင္းအလဲေတြၾကား
ေနသားက်ေအာင္ပဲၾကံေဆာင္ရေတာ႔မယ္
တစ္ခါတစ္ေလဆိုတာထက္
စာသင္ခံုေတြျမင္လာတိုင္း
သတိရတတ္တာေတြက
ကိုယ္ပိုင္အမူအက်င္႔တစ္ခုလို
ခုဆိုျပင္မရေတာ႔ဘူး
မင္းတို႔သိပါ႔မလား
တပည္႔မရွားတစ္ျပားမရွိခ်င္ေန
ဆရာဆိုတာ...
ေငြေၾကးေတြနဲ႔ေဘာင္ခတ္ထားတဲ႔
ျဒပ္၀တၳဳမဟုတ္သလို
နာသံုးနာအရင္းခံျပီး
ေစတနာမွန္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္
အနႏၱဂုိဏ္း၀င္ဖို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေလ...
WELCOME
အခ်ိန္ကုန္ခံျပီးဖတ္.ရွဳေပးျခင္္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္
Sunday, July 28, 2013
Tuesday, February 19, 2013
ရွည္ၾကာေသာညေတြနဲ႔(အမွတ္တရမ်ား)
ဒီေန႔….ေၾသာ္…ခဏေလး…ေနပါဦး ဘာပါလိမ္႔ … သိျပီ ခ်စ္သူမ်ားေန႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔မွာေတာ႕ေအးစက္စက္ရင္ခြင္တစ္စံုနဲ႔ အဟုန္ျပင္းျပင္း ခုတ္နင္းေနတဲ႔ အသဲရထားတစ္စီးကေတာ႔လိုက္ပါမဲ႔သူကိုေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနေလရဲ႕(ခ်စ္သူလိုအပ္ေနပါသည္) ေတြ႕လိုက္ပါျပီ မဒီနတ္မိမယ္ေလး ခပ္ေ၀းေ၀းကလွမ္းျမင္ရရံုနဲ႔ ရင္အစံုကိုလႈပ္လႈပ္ခါေစတယ္သူ႔နားတိုးဖို႔ၾကိဳးစားရင္းရိုးသားျခင္းေတြပ်ယ္လြင္႔ကုန္ပါေရာ႔…အရွိတိုင္းေျပာေၾကးဆို သူမ်ားေတြေျပာသလို ခ်စ္မိေနျပီလားမသိဘူး…ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႕…တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔လိုက္တယ္..အိုး ကၽြန္ေတာ႔ႏွလံုးေသြးေတြတိုးေနပါလား ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးကိုဆြဲဆန္႔ထားလိုက္ခ်င္တယ္ျမင္ေနခြင္႔ေလးေတာ႔ေပးပါေနာ္…မျမင္နိုင္တဲ႔တစ္ေနရာကိုထြက္မသြားပါနဲ႔ အရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ …ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္မိတယ္..ေရႊေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေစတီသာေတာင္ေတာ္ဦးမွာ တူႏွစ္ကိုေမွ်ာ္ကာဖူးရင္း ေမတၱာခ်င္းဖလွယ္ သစၥာေတြ ႏြယ္ခ်င္မိပါရဲ႕ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ႏွစ္ေယာက္တူဆံုစည္းဖို႔ တိုးတိုးေလးဆုေတာင္းလိုက္မိေသးတယ္..ေလာကၾကီးေရသူနဲ႔ေတြ႔ခြင္႔ေပးလို႔ မင္းကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ႔ေဘးမွာသူရွိတုိင္းပူေလာင္မွဳေတြကင္းမဲ႔ကုန္တယ္လွပတဲ႔အျပံဳးေတြေၾကာင္႔ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ခုခ်ိန္ငါ႔ရင္ထဲ၀င္နားေထာင္ၾကည္႔ပါလားေကာင္မေလးရယ္… အၾကည္႔ခ်င္းဆံုတိုင္းကၽြန္ေတာ႔ရင္ေတြခုန္ေနတယ္ ဒီခ်ိန္မွာ အခ်စ္ေၾကာင္႔ရူးတ႔ဲသူေတြတကယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲၾကီး လက္ခံလိုက္ျပီ..ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႔ကလည္းေတာင္းေပၚကၾကည္႔မွ ပိုလွသေယာင္ေယာင္ ကၽြန္ေတာ႔အတြက္ေတာ႕ၾကည္႔ေလရာျမင္ေလရာတိုင္း သာယာလွပေနသလိုလို သူ႔ေဘးမွာရွိေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါျပီေလ…ေပ်ာ႔ည႕ံတဲ႔ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ေတြက လွပတဲ႔မိန္းကေလးေတြရဲ႕အခ်စ္ကိုဘယ္ေတာ႔မွမရတတ္ဘူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းသတၱိရွ္ိမွျဖစ္မယ္..ဟုတ္တယ္ကၽြန္ေတာ္သတၱိရွိရမယ္တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔လိုက္ျပန္တယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ..ကၽြန္ေတာ္ပဲ အဓိပၸာယ္ဖြင္႔မွားသလား မဆိုနိုင္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ႏွလံုးသားကသူ႔ကိုခ်စ္ေနမိပါျပီ…ကၽြန္ေတာ္ဖြင္႔ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္ေနာ္.. နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြကူညီမစေပးၾကပါဦး.. သူ႔အနားတိုးသြားလိုက္တယ္ ပိုနီးေလးရင္ခုန္သံပိုျမန္ေလနဲ႔ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံေတြၾကားေနရတယ္…သူနားေရာက္လုနီးျပီ ေျပာျဖစ္ေအာင္ကိုေျပာပစ္လို္က္….လိုက္..
“ဘုတ္ …အား… ေသပါျပီ ”
ကၽြန္ေတာ႔ေခါင္းေတာ႔ ကြဲပါျပီ..
အိုး မျဖစ္နိုင္တာ အခုျဖစ္ေနတာေတြကအိပ္မက္ေတြလား…ကၽြန္ေတာ္ခုတင္ေပၚမွျပဳတ္က်သြားသည္။၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ခုျဖစ္ေနတာေတြက အိပ္မက္တ႔ဲဗ်ာ အျပင္မွာဆုိဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္….
ေက်းဇူးျပဳျပီး…ညနက္ၾကီးေရ… ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ကိုေရွ႕ဆက္ခြင္႔ျပဳပါဦးေနာ္.
အပိုင္း(2)မ်ားဆက္လာဦးမလားလို႔ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားျပီးဆက္အိပ္လိုက္သည္။ဒီတစ္ညမိုးမလင္းပါေစနဲ႔ လို႔ဆုေတာင္းရင္း…..
“ဘုတ္ …အား… ေသပါျပီ ”
ကၽြန္ေတာ႔ေခါင္းေတာ႔ ကြဲပါျပီ..
အိုး မျဖစ္နိုင္တာ အခုျဖစ္ေနတာေတြကအိပ္မက္ေတြလား…ကၽြန္ေတာ္ခုတင္ေပၚမွျပဳတ္က်သြားသည္။၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ခုျဖစ္ေနတာေတြက အိပ္မက္တ႔ဲဗ်ာ အျပင္မွာဆုိဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္….
ေက်းဇူးျပဳျပီး…ညနက္ၾကီးေရ… ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ကိုေရွ႕ဆက္ခြင္႔ျပဳပါဦးေနာ္.
အပိုင္း(2)မ်ားဆက္လာဦးမလားလို႔ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားျပီးဆက္အိပ္လိုက္သည္။ဒီတစ္ညမိုးမလင္းပါေစနဲ႔ လို႔ဆုေတာင္းရင္း…..
သိေစခ်င္တယ္
အေတြးစက္ေတြကိုေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔
ေသာက္လက္စအရက္က်န္တစ္ခြက္ကို
တစ္စက္မခ်န္အကုန္ေမာ႔လိုက္တယ္
အသဲထဲကဒဏ္ရာေတြမ်ား
အနာက်က္မလားလုိ႔ပါ
ရင္တြင္းအပူခ်ိန္တိုးတာပဲအဖတ္တင္တယ္
မေန႔ညကအျပီးမသတ္ေသးတဲ႔
နီးစပ္ေရးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
မဟာအလုပ္လိုသေဘာထားရင္း
အေခ်ာသပ္ေရးဖို႔
ေနာက္တစ္ေန႔ေရႊ႕လိုက္ျပန္ျပီ
ဒီတစ္ညေတာ႔
ငါ…ငိုမခ်မိေသးဘူး
နင္မရွိတဲ႔ဘ၀မွာ
ေခ်ာက္ခ်ားစရာညနက္ေတြနဲ႔
မနက္အျမန္လင္းဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္
ေျပာင္းလဲမရတဲ႔ ကံၾကမၼာက
ဖန္လာသမွ်ေတြထဲမွာ
ငါ႔အတြက္ေတာ႔ အဆိုးေတြခ်ည္းပါပဲ
အေနနီးဖို႔ၾကိဳးစားရင္း
သံေယာဇဥ္ပ်ိဳးပင္ေပါက္ေတြလဲ
အေညွာက္ထြက္ရင္းေျခာက္ေသြ႔ကုန္ျပီ
ငါ႔အိပ္မက္ေတြ အခန္းမဆက္ပါရေစနဲ႔ေတာ႔
အိပ္မက္နဲ႔လက္ေတြ႔
ထိပ္တိုက္ေ၀ွ႔တဲ႔ အခါ
ငါ႔ရင္ကိုပဲ နာက်င္ေစလို႔ပါ
သာမည အခ်စ္တစ္ခုအတြက္
မုန္းရက္သူကိုေတာ႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး
အသဲမွာနစ္၀င္သြားတဲ႔
ျမွားတစ္စင္းကိုပဲ
ဓားထက္ထက္နဲ႔ ခုတ္ထြင္းပစ္ခ်င္တယ္
ခ်စ္တယ္..ခ်စ္ျပီးရင္းခ်စ္တယ္
ဘယ္ႏွစ္ခါျပန္ေမးေမး
ခပ္ေရးေရးနဲ႔
ႏွလံုးေသြးရပ္မတတ္
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခိုင္မွာေနတယ္
အခ်စ္ကိုဖြင္႔ဆိုပံုခ်င္းမတူလို႔
အယူအဆေတြကြဲလြဲ
သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔
အတိတ္ရဲ႕အခ်စ္ေန႔ေတြဆီ
စစ္ခ်ီေနသူက ငါတစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္ဆန္တဲ႔
ကႏၱာရခရီးစဥ္မွာ
နင္ေတာ႔ပါမလာေတာ႔ဘူး
တြဲလက္တစ္စံုကို
မက္ေမာမိသူကငါ
ဖ်က္ဆီးပစ္သူကမင္း
တစ္လွမ္းခ်င္းခြဲထြက္သြားရာက
နင္နဲ႔ငါ
ကမၻာခ်ီျပီးေ၀းေနရျပီ
ေရးလက္စေတြအဆံုးသတ္
အရႈံးေတြရင္မွာပိုက္
ငါ႔ကို မိုက္ရူးသူလို႔ပဲေျပာၾကပါေစ
ေလာကမွာ
နင္႔ကိုအခ်စ္ဆံုးဆိုတာေတာ႔
သိေစခ်င္တယ္…
Wednesday, December 12, 2012
ဒဏ္ရာရထား
ဒဏ္ရာအၿပည့္နဲ့ ရထားတစ္စီး
ေ၀ဒနာခရီးကုိ ခုတ္ေမာင္းသြားေပါ့
ေက်းဇူးၿပဳၿပီး လက္မၿပပါႏွင့္
တင္ေဆာင္သြားႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့လုိ့ပါ
မင္းဟာ ငါ့ရဲ့ အခ်စ္က်ြန္ၿဖစ္ေပမယ့္
ငါဟာ မင္းရဲ့အခ်စ္သခင္မဟုတ္ပါဘူး
ေနာင္တမရခင္ အၿမန္ၿပင္ဆင္ၿပီး
အခ်စ္သစ္ကုိ ရွာေစခ်င္
ငါဟာ အခ်စ္ငတ္သူမဟုတ္သလုိ
မခ်စ္တတ္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး
ငါ့ကုိငါ ဆင္ၿခင္ယူ
နင္မခ်စ္အပ္သူမုိ့ပါ ...................
မငိုပါနဲ႔ရြက္၀ါရယ္
ေၾကြက်လို႔ေျမခရတာပဲ
ရြက္၀ါရယ္
မေနသာပဲ
အေျဖရွာရင္းတမ္းတေနရင္ျဖင္႔
ဆို႔နင္႔ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
မ်က္ရည္ေတြပဲခမ္းေျခာက္ကုန္မယ္
ခြဲခြာျခင္းေတြမွာ
ဘယ္ေပ်ာ္စရာရွိပါ႔မလဲ
တြဲလက္ေတြခိုင္ေနတုန္းက
အျပံဳးပြင္႔ေျခာက္ေတြအတြက္
ရက္ရက္ေရာေရာေပ်ာ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
နင္႔ကိုမွလြမ္းေစခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႔ရင္ထဲမွာေတာင္
ဆန္႔က်င္ဘက္အသဲတစ္ျခမ္းရွိေနေသးတာ
သူလည္းလြမ္းရဦးမွာပါ
ထာ၀ရအတူရွိဖို႔ထက္
နုတ္ဆက္ဖို႔ၾကံဳလာတိုင္း
ယံုၾကည္ရာဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း
သံေယာဇဥ္ဖ်က္ေဖ်ာက္နုိင္ဖို႔ပဲ
တိုင္တည္ဆုေတာင္းရေအာင္ေနာ္
ရြက္၀ါရယ္
မေနသာပဲ
အေျဖရွာရင္းတမ္းတေနရင္ျဖင္႔
ဆို႔နင္႔ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
မ်က္ရည္ေတြပဲခမ္းေျခာက္ကုန္မယ္
ခြဲခြာျခင္းေတြမွာ
ဘယ္ေပ်ာ္စရာရွိပါ႔မလဲ
တြဲလက္ေတြခိုင္ေနတုန္းက
အျပံဳးပြင္႔ေျခာက္ေတြအတြက္
ရက္ရက္ေရာေရာေပ်ာ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
နင္႔ကိုမွလြမ္းေစခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႔ရင္ထဲမွာေတာင္
ဆန္႔က်င္ဘက္အသဲတစ္ျခမ္းရွိေနေသးတာ
သူလည္းလြမ္းရဦးမွာပါ
ထာ၀ရအတူရွိဖို႔ထက္
နုတ္ဆက္ဖို႔ၾကံဳလာတိုင္း
ယံုၾကည္ရာဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း
သံေယာဇဥ္ဖ်က္ေဖ်ာက္နုိင္ဖို႔ပဲ
တိုင္တည္ဆုေတာင္းရေအာင္ေနာ္
Wednesday, September 12, 2012
မင္းေဘးနားက ငါ
ပ်ိဳျမစ္နုနယ္
လွမ်ိဳးသြယ္ကုိ
ရင္နစ္သည္းခ်ာ
ခ်စ္ရပါလည္း
ေမတၱာရွင္သည္လူ
ကံမြဲသူမို႔
စြဲလန္းစိတ္နဲ႔
အိပ္ပ်က္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းမဖြင္႔ဟနိုင္္ခဲ႔ဘူး
မူပိုင္ခြင္႔မရေသးတဲ႔
စကားေလးတစ္ခြန္းအတြက္
ရက္စက္ခဲ႔မယ္ဆုိလည္း
ၾကိဳသိပါရေစလား
ခ်စ္သူရယ္…
တကယ္…
ခပ္ေ၀းေ၀းကေန
ေငးေနရတာနဲ႔တင္
အေတြးစိတ္ေတြေရာက္ယွက္ခတ္ေနလြန္းလို႔ပါ
Tuesday, September 11, 2012
စိတ္ဧ။္ေစရာဆီသို႔
အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္အသက္ ကိုးႏွစ္ျပည္႔ခဲ႔ျပီ။အိမ္ေရွ႕ျခံစည္းရုိးနားရွိထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးတြင္ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနမိသည္။ရင္ထဲမွာလည္းဆို႔နင္႔နင္႔ခံစားခ်က္မ်ားျပည္႔ႏွက္ေနသည္။အသံမထြက္ေသာ္လည္းမ်က္ရည္စက္မ်ားက၀မ္းနည္းျခင္းကိုေဖာ္ျပေနသည္။လြန္ခဲ႔သည္႔တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပင္ဒီေနရာ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင္႔ဒီလိုေနခဲ႔ဖူးသည္။အားလံုးကကၽြန္ေတာ္႔ကိုပစ္ပယ္ထားေသာခံစားခ်က္၊အရာရာကိုဆံုးရႈံးလိုက္ရေသာခံစားခ်က္မ်ိဳး။ဘယ္ေလာက္ပဲနာက်င္ပါေစကၽြန္ေတာ္နုတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သည္။တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕အရသာကိုကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိုးသည္။ခုေတာ႔လည္းကၽြန္ေတာ႔ပတ္၀န္းက်င္းမွာတိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ဟိုးအေ၀းဆီကဖားေအာ္သံေတြၾကားရတတ္ေသးသည္။ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားလည္းၾကားေနရေသးသည္။မိုးစက္ေတြကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာျပင္ေပၚခပ္ျမန္ျမန္က်ဆင္းေနေပမဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေနထိုင္ေနမိသည္။အေတြးထဲမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကၽြန္ေတာ္ကမၻာေပၚကကံအဆိုးဆံုးလူသားဟုသတ္မွတ္ေနမိသည္။ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကိုလွမ္းမေခၚနိုင္သည္႔ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွနုတ္မဆက္ရသည္႔ေနရာသစ္ဆီကုိကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္သည္။ဘယ္တုန္းကမွမေရာက္ဘူးေသးတဲ႔တစ္ေနရာကိုထြက္ေျပးခ်င္မိသည္။ဟုိး…လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာဆီကိုပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးမွာေတာ႔လူေတြစည္ကားေနသည္။အျပံဳးေတြကိုယ္စီနွင္႔။ကၽြန္ေတာ္႔အေမသည္ပင္ျပံဳးေနသည္။အေဖကြယ္လြန္တဲ႔ညတုနး္ကလိုမ်ိဳးအိမ္ေလးမွာလူေတြစုေနသည္။အရင္းညတုန္းကအေမငိုေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ထန္းပင္ငုတ္တိုနားတြင္ရွိေနခဲ႔သည္။ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔အေမေပ်ာ္ေနပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ေနရသည္။မိီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာပင္အေမ႕အျပံဳကေပၚလြင္ေနသည္။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္ပါ။ေပ်ာ္ပစ္လိုက္စမ္းပါအေမ။တိုေတာင္းတဲ႔လူ႔ဘ၀မွာကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲပူေဆြးေနမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေကာင္းလိမ္႔မလဲ။ေပ်ာ္ၾကပါ။၀မ္းနည္းေနတတ္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကသာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အေဖာ္ျပဳေနရသည္။အားေပးမဲ႔သူမရွိ။ႏွစ္သိမ္႔မယ္႔သူမရွိ။ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းထဲမွာမ်က္ရည္ေတြျပည္႔လွ်ံလာျပီ။အျမင္ေတြမႈန္၀ါးလားသည္။အသိစိတ္ေတြမႈန္၀ါးလာသည္။ဘာကိုမွမျမင္ရေတာ႔။ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ႔။ေနာက္ဆံုးေျခလွမ္းမ်ားကိုဦးတည္လိုက္သည္။ခံစားခ်က္မ်ား၏ေစညႊန္ရာ ဘယ္သူ႔မွမသိတဲ႔ကမၻာသစ္ဆီကိုထြက္သြားဖို႔ပါပဲ။မိုးစက္မ်ားကမညွာမတာ။ငါ႔ရင္ခြင္ေျဗာင္းဆန္သြားေအာင္ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္စမ္းပါမိုးမင္းရယ္…
မိုးကသည္းသည္း။ညကနက္နက္။လမ္းမထက္မွာကၽြန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္း။၀မ္းနည္းစိတ္မ်ားကိုေတာ႔တြန္းလွန္ထားမိသည္။ငိုေၾကြးေနရျခင္းေၾကာင္႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဖံုးလြမ္းျပီးလမ္းေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္ရေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။မုန္းသည္။လူေတြကိုမုန္းသည္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းမုန္းသည္။ကံၾကမၼာကိုလည္းမုန္းသည္။ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွန္းမသိေပမဲ႔။ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြခရီးဆကေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ၫဏ္ထဲမွာရွိသမွ်ကိုေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနမိသည္။ေခါင္းထဲမွာရွိသမွ်ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္သည္။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကလာသလဲဘယ္ကိုသြားမလဲဆုိတာမသိခ်င္ေတာ႔။အားလံုးကုိေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားရဦးမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ထိဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္နည္း။ဟုတ္ျပီၾကံဳရာကားေတြရထားေတြစီးျပီးသြားမည္။ဟိုးတစ္ျခားျမိဳ႔ရြာေတြဆီသြားမည္။အဲဒီေနရာေတြေရာက္ရင္ေတြ႔သမွ်လူေတြအားလံုးကကၽြန္ေတာ႔ကိုမသိေတာ႔ဘူး။ခုလိုဗိုက္ဆာတဲ႔အခါမွာလဲအသီးအႏွံေတြခူးစားလို႔ရမယ္။ေတာေတြေတာင္ေတြထဲထိဆက္သြားမည္။ျပီးရင္၀ါးပင္ေတြန႔ဲအိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးေဆာက္မည္။ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ျပီ။ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘယ္သူမွလည္းမသိေတာ႔ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္...@#$^^&* အိုး...ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေတြတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပတ္ေတာက္သြားတယ္ ခုမွသတိရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီး...@#$%^^&* ကၽြန္ေတာ႔ေျခလွမ္းေတြဘာေၾကာင္႔ေႏွးေကြးသြားပါလိမ္႔။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးေမွာင္မိႈက္သြားသည္။အေမ႔!!ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။ကတၱရာလမ္းႏွင္႔ေဆာင္႔မိေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ရမည္။
'ဟဲ႔ကေလးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား...ကားလမ္းလယ္ၾကီးမွာ'
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရေသးသည္။ေနာက္ေတာ႔၀ါးတားတား။ေနာက္ဆံုးဘာသံမွမၾကားရေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။စင္စစ္ကၽြန္ေတာ္သတိလစ္သြားသည္။ေန႔မနားညမနားေလွ်ာက္လာတာႏွစ္ရက္ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီပဲေလ...ကၽြန္ေတာ္႔လိုေညာင္နနကေလးတစ္ေယာက္ကဒီေလာက္ခံနုင္ရည္ရွိေနေအာင္ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ားတြန္းပို႔လိုက္ၾကသနည္း။ဘယ္လိုအရာေတြကဆြဲေဆာင္ေနၾကသနည္း။
မိဘမဲ႔ေဂဟာ
( ဆရာမေဒၚစုမြန္၀င္း၏ရံုးခန္း )
'ဟုတ္ကဲ႔...ကားလမ္းေပၚမွာမူးလဲသြားတာပါ'
'...'
'ကၽြန္မကားေရွ႔မွာမို႔ ဆင္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ကေလးကသတိလစ္ေနတာဒါနဲ႔ ဒီေဂဟာကိုေခၚလာခဲ႔တယ္'
'...'
'ဒီေဂဟာမွာကၽြန္မက ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ကေလးမိဘမ်ားကိုစံုစမ္းေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲစခန္းမွဴးၾကီး'
'ကေလးသတိရလာျပီလား
အရမ္းမထနဲ႔လက္မွာအပ္စုိက္ထားတယ္
မင္းလမ္းမွာမူးလဲေနလို႔ဆရာမေခၚလာတာ
ခုေတာ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေရာက္ေနတယ္'
'မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ မိဘေတြေရာ
ဘယ္ကလဲမင္းကိုဆရာမအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္႕ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမည္တဲ႔လား။ဟင္႔အင္းကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔မွာဟိုး အေ၀းၾကီးကိုထြက္ေျပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္။အိမ္ကုိိဘာကိစၥနဲ႔ျပန္ရမွာလဲ။အိမ္မျပန္ဘူး။ဘယ္အိမ္ကိုမွမျပန္ခ်င္ပါဘူး။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ႔ေပ...
'ဟုတ္ျပီသားေလး မေျပာနဲ႔ဦး...ေနေကာင္းေအာင္ေနဦး'
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါကၽြန္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္သူဘယ္ကပါဆိုတာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေျပာမိေသးပါ။ေျပာလည္းေျပာမည္မဟုတ္။အိမ္မျပန္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ခုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေနေနရသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္းတူညီ၀တ္စံုကို၀တ္ထားရသည္။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနလွ်င္ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေကာင္းမည္...။စာသင္ရမည္။အခ်ိန္မွန္မွန္ထမင္းစားရမည္။အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္ရမည္။သို႔ေသာ္ရဲစခန္းကတစ္ဆင္႔သတင္းၾကားရင္အိမ္ကလာရွာမည္။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီမွာေနလို႔မျဖစ္။ကၽြန္ေတာ္သာအိမ္ျပန္လိုက္သြားရရင္ ဟိုအသစ္စက္စက္အေမ႔ေယာက်ၤားနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဦးမည္။သူမ်ားပေထြးေတြလိုကၽြန္ေတာ႔ကိုအရက္၀ယ္ခိုင္းဦးမည္။ေဆးလိပ္မီးတို႔ခိုင္းဦးမည္။ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာင္ၾကဦးမည္။ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္။သို႔ေသာဒီေဂဟာမွာလည္းဆက္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးပါဦးမည္။
'ေပးငါ႔ဟာျပန္ေပး'
'မေပးဘူးငါဗိုက္မ၀ေသးလို႔'
'ျပန္ေပးနင္႔ေ၀စုနဲ႔နင္စားေပါ႔'
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္၏ေ၀စုကိုအၾကီးေတြက၀ိုင္းလုစားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေပမဲ႔ကူညီခ်င္စိတ္မရွိခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္၏ထြက္ေျပးဖို႔ရန္မဟာအစီအစဥ္ၾကီးကိုပဲစဥ္းစားေနမိခဲ႔သည္။
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေနနုိင္ခဲ႔ပါ။
'ေရာ႔'
မ်က္ရည္ေတြၾကားမွကၽြန္ေတာ္႕ကိုေမာ႔ၾကည္႔ေနသည္။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္႔မ်က္၀န္းေတြႏွင္႔
'ေရာ႕ ယူပါ'
'နင္ကဘာစားမွာလဲ'
'ငါကလား ငါကဒီလိုပဲ မဆာဘူး နင္႔ေ၀စုကိုလုသြားၾကတယ္မလားေရာ႕ စားလိုက္'
'ဟင္႔အင္းတစ္ေယာက္တစ္၀က္စီစားမယ္'
'နင္ကလူသစ္လားဟင္'
'နာမည္ေရာ'
'ဒီေက်ာင္းကုိဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ'
'ငါမေျပာခ်င္ဘူးကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေအးေအးစားစမ္းပါ'
'ဆရာမကေျပာတယ္ငါ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ကတစ္ေန႔က်ရင္ငါ႔ကိုလာေခၚမွာတဲ႔နင္႔ကိုေရာဟင္လာေခၚမွာလား'
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုသနားမိသည္။ဘာပဲေျပာေျပာကၽြန္ေတာ႔မွာမွအေမရွိေသးသည္။ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔စိတ္နာေပမဲ႔ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ႔မွာအေမရွိေသးသည္။တစ္ေန႔ေန႔မွာလာေခၚမည္တဲ႔။ဟုတ္မွာပါ။ဘယ္သူကမွမိဘနဲ႔အတူမေနခ်င္တဲ႔သူရွိမလား။ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရူးတစ္ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ႔ေလ။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲဘယ္သူကေနခ်င္ၾကမွာလဲ။ၾကီးနိုင္ငယ္ညဥ္းနဲ႔ခြဲတန္းက်စားရတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာသူမေပ်ာ္တာအျပစ္မရွိပါဘူး။
'နင္နဲ႔ငါနဲ႔ခင္ရေအာင္ေလ ေနာ္'
'ငါ႔နာမည္ကမိထက္တဲ႔'
'ငါ႕ကိုတနင္နင္နဲ႔မေျပာနဲ႔နင္႔ထက္ငါအသက္ၾကီးတယ္'
'ဟင္ဒါဆိုငါ႔အကိုေပါ႔'
'ဟုတ္တယ္အစ္ကို ေဟးး'
'အစ္ကိုလို႔ေခၚမယ္ေနာ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရသြားျပီ'
ေလာကၾကီးကုိစိတ္နာမိလူေတြကိုစိတ္နာမိေပမဲ႔မိထက္ကိုေတာ႔သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိပါျပီ။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာေန႔စြဲေတြလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ...
'အစ္ကို အစ္ကို ဘာဟင္းရလဲ'
'မိထက္နဲ႔လဲစားမယ္'
'မိထက္'
'အစ္ကိုနဲ႔လိုက္ရဲလား'
'ဟင္အစ္ကိုနဲ႔ဘယ္ကုိလုိက္ရမွာလဲမိထက္ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာအစ္ကို႔ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာေလ အစ္ကိုကဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေတာ္စမ္းမိထက္ငါတကယ္ေျပာေနတာ နင္ထင္သလိုနင္ေရာငါေရာဒီေဂဟာကလူေတြအကုန္လံုးကအေဖအေမေတြမရွိေတာ႔တဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဆံုးသြားလို႔ဒါမွမဟုတ္သံေယာဇဥ္ျပတ္နိုင္လို႔ပို႔ထားတဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဘယ္အေဖကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူးဘယ္အေမကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူး'
'ဟီး...အစ္ကိုအဲလိုမေျပာနဲ႔ ဆရာမေျပာတာျပန္လာေခၚမယ္တဲ႔..ဟီး.ဟီး.'
ကၽြန္ေတာ္၏အစီအစဥ္မ်ားမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲစျပဳလာပါျပီ။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနရန္ကားမဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္၏ဟိုး ေတာနက္ၾကီးအတြင္းက ဓနိမိုးထရံကားတဲအိမ္ေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ႔ညီမေလးဆိုသူမိထက္ကိုပါ အပါေခၚသြားဖို႔ျဖစ္သည္။မိထက္သည္ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀အတြက္ဘာမွအေရးမပါေသာ္လည္းမိထက္နွင္႔မေတြ႔ခဲ႔ရပါကကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ၾကီးမျပည္႔စံုသလိုခံစားေနရသည္။ထိုအရာကိုသံေယာဇဥ္ဟုတ္အမည္တပ္ရမည္လား။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မိထက္ဒီေဂဟာကေနတိတ္တိတ္ေလးထြက္ေျပးၾကမည္။ၾကံဳရာရထားႏွင္႔စီးျပီးဟိုး ေတာနက္ၾကီးထဲထိဆက္သြားၾကမည္။တဲအိမ္ေသးေသးေလးေဆာက္မည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုသစ္သီး၀လံေတြရွာေကၽြးမည္။တစ္ခါတစ္ခါငါးမွ်ားမည္။ရလာတဲ႔ငါးေတြကိုကင္စားၾကမည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုေက်ာက္ခဲခ်င္းတိုက္ျပီးမီးေမႊးတာကိုသင္ေပးထားမည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကမၻာသစ္ေလးကိုဖန္တီးၾကမည္။
'မိထက္ မိထက္'
'ဟင္ အစ္ကို'
'ရွဴး တိုးတိုး လာအစ္ကို႕ေနာက္လိုက္မွာလား'
'ဘယ္ကိုလဲ'
'ထြက္ေျပးမယ္ေလ လာခဲ႔ နင္ဒီမွာဆက္ေနရင္အၾကီးေတြက၀ုိင္းနိပ္စက္ၾကလိမ္႔မယ္ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔'
'ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေနာက္မွေျပာမယ္ လာ ဟိုေရာက္ရင္နင္႔အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔မွာ'
'တကယ္လား'
'လာျမန္ျမန္'
'ေနဦး ခဏေလးမိထက္အက်ီၤေတြယူဦးမယ္'
'ယူမေနနဲ႔ဆရာမေတြနဲ႔မိသြားဦးမယ္'
'ဒါဆိုဖိနပ္ေလးေတာ႔စီးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အစ္ကို အသစ္ေလးရွိေသးတာ'
'ေအး ျမန္ျမန္လုပ္'
'ေျခကိုဖြျပီးနင္းေနာ္'
'ဒုန္း.....'
ေနာက္ကိုလွည္႔ေျပာရင္းနဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကအခန္းေထာက္ကဗီရိုကို၀င္တိုက္မိလိုက္သည္။ညအိပ္ခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင္႔အသံမွာေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္။ဆရာမေတြမၾကားပါေစနဲ႔ဟုဆုေတာင္းရမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္႔ကံဇာတာအတုိင္းဆုေတာင္းလိုက္ျပီးဆိုေျပာင္းျပန္ပဲျပည္႔တတ္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ဆရာမထလာခဲ႔သည္။
'ဟဲ႔ကေလးေတြဘယ္သြားမလို႔လဲ
မိုးခ်ဳပ္ေနျပီေလ'
'ကဲ...မိထက္ေျပးမယ္ ေျပးနိုင္သေလာက္သာေျပးေျပး...'
'ေဟး ကေလးေတြျပန္လာခဲ႔'
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆြဲရင္းျခံ၀င္းထဲကေနေျပးထြက္လာခဲ႔ပါျပီ။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားရမည္ေတာ႔အတိအက်မသိရေသး။မိထက္ကေတာ႔ေမာေနသည္။ဇလီဖားတံုးေတြေပၚျဖတ္ေျပးေနရသည္မို႔မွန္မွန္ခရီးေပါက္ေနၾကသည္။
'မိထက္ဆက္ေျပးထားေနာ္ ဒီကုန္းတံတားၾကီးေက်ာ္ရင္အစ္ကိုပိုးျပီးေျပးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ႔'
'အစ္ကိုခဏေလးေစာင္႔ဦး'
'ဘာျဖစ္တာလဲ လာေလ ေနာက္ကဆရာမေတြလိုက္လာတယ္'
'မိထက္ဖိနပ္ညွပ္သြားလို႕'
'အာ ခၽြတ္ပစ္ထားခဲ႔ေလ'
'အစ္ကုိကလည္း အသစ္ၾကီးပဲရွိေသးတာကို ဆရာမကေျပာထားတယ္ ဖိနပ္ကိုရိုရိုေသေသစီးရမယ္တဲ႔'
'ေျခေထာက္ေလးနဲ႔ေကာ္ယူလိုက္ရင္ရတာကို ခဏေလး'
ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေတြက ဟိုး အေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔နီးလာခဲ႔ျပီ...
'မိထက္ျမန္ျမန္လုပ္ခဲ႔'
'ခဏေလး အစ္ကိုရေတာ႔မယ္
အိုး အေမ႔ '
'ဘာျဖစ္တာလဲ'
'ေျခေထာက္ပါကၽြံ၀င္သြားျပီအစ္ကို'
'နင္ကမရမကလုပ္ေနတာကို'
'ျပ ငါဆြဲနုတ္ေပးမယ္'
'အား နာတယ္ အစ္ကိုေျဖးေျဖးလုပ္'
'ေျဖးေျဖးမေနနဲ႔ ဟိုမွာမီးေရာင္ေတြျမင္လား နင္တစ္သက္လံုးဒီေက်ာင္းမွာေနသြားခ်င္လို႔လား'
'နာတယ္အစ္ကို နုတ္လို႔မရဘူး ဟီး..ဟီး..'
ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ျပားစပ္ၾကားကအေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႕မရမကထိုးသြင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ျပန္နုတ္ယူရန္ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနသည္။မညွာမတာဆြဲနုတ္ဖို႔ဆိုလည္း မိထက္ကေအာ္ငိုေနသည္။မိထက္ရဲ႔ငိုသံေတြေလာက္ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုဘယ္အရာကမွနာက်င္မွဳမေပးနုိင္ပါဘူးေလ။ပ်ဥ္ျပားကိုခြာယူမွရမည္။
'အံၾကိတ္ထားေနာ္မိထက္'
'အား နာတယ္အစ္ကို မရေတာ႔ဘူး'
'ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ အခ်ိန္လဲသိ္ပ္မရဘူး'
'ခဏေလးေနဦးေနာ္ အစ္ကိုတုတ္မာမာေလးသြားရွာလိုက္ဦးမယ္'
'ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ႔ေနာ္အစ္ကို'
'ေအးပါ'
တံတားေပၚတြင္တုတ္မာမာကိုမေတြ႔။ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔အားနဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုဆြဲခြာဖို႔မတတ္နိုင္မရသည္႔ေနာက္ဆံုး ၾကံေတာ႔ၾကံၾကည္႕ရဦးမည္။တံတားထိပ္ထိဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီးတုတ္မာမာကိုသြားရွာသည္။ကၽြန္ေတာ႔အၾကံက ကၽြန္ေတာ္ကတုတ္နဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုကလန္႔ထားမည္။မိထက္ကပ်ဥ္ျပားဟတာနဲ႔ေျခေထာက္ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ျဖစ္သည္။မီးေရာင္မ်ားကနီးသထက္နီးလာျပီ။
'အစ္ကိုမေတြ႔ေသးဘူးလား'
'ေအးေတြ႔ျပီေဟ႔'
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္မွေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
'ျမန္ျမန္လာ မိထက္တုန္လာျပီ'
'ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ငါရွိတယ္'
စင္စစ္ေၾကာက္လို႔တုန္တာမဟုတ္။မီးေရာင္ကနီးသထက္နီးလာျပီ။တုန္ခါမွဳကလည္းျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ေနာက္ေတာ႔အသံတစ္သံကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္သည္။မဟုတ္ဘူး အသံုးမ်ိဳး....
'အစ္ကို....'
'မိထက္....'
'ပူး ေဘာ္ ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း...'
တုန္ခါမွဳမ်ားမွာလဲ သံလမ္းႏွင္႔ဇလီဖားတံုးမ်ား၏တုန္ခါမွဳ၊ အလင္းေရာင္သည္လည္းဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မဟုတ္ မီးရထားစက္ေခါင္း၏အလင္းေရာင္...
ကံေကာင္းသည္ကမိထက္ရဲ႕လက္ကိုကၽြန္ေတာ္အမိအရဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္။ျမဲျမံစြာပင္ဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္...
ကၽြန္ေတာ္ေရာမိထက္ေရာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကသည္။ဘာရယ္ေၾကာင္႔မသိဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေနသည္။အေမကကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားျပန္မေျပာေသးဘူး။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေျပးလုပ္ခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ႔ကိုစိတ္တိုေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။မဆီမဆိုင္အေမ႔ေယာက်ၤားကပါကၽြန္ေတာ႔ကိုစကားမေျပာဘူး။ထားလိုက္ပါေတာ႔။ဒီလိုစိမ္းစိမ္းကားကားဆက္ဆံတတ္လို႔လဲပေထြးဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ရထားတာေပါ႔။တစ္မ်ိဳးေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။ေအးေအးေဆးေဆးေနရတာေပါ႔ေလ။
'မိထက္ ဒီထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးကငါ႔ရဲ႔တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်ငး္ပဲဟ
ငါစိတ္ညစ္ရတိုင္းသူနဲ႔လာေနတယ္ သူ႔ကိုပဲရင္ဖြင္႔ရတယ္'
'မိထက္နဲ႔ဒီသစ္ပင္ ဘယ္သူ႔ကိုပိုခ်စ္သလဲ'
'ငါ႔နားမွာအျမဲေနတဲ႔သူကိုပိုခ်စ္မွာေပါ႔ဟ'
'ဒါဆိုမိထက္ကေတာ႔ အကိုေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေတာ႕မယ္'
'အစ္ကို႔ေမေမကို ေမေမလို႔ေခၚခ်င္တယ္'
'အင္းေခၚေလ'
'ငယ္ငယ္ကတည္းကဆရာမဆရာမနဲ႔ ပဲေခၚေနခဲ႔ရတာအစ္ကိုလို ေမေမနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲ'
'တစ္ေန႔ေတာ႔ေတြ႔ရမွာေပါ႔'
ကၽြန္ေတာ္မိထက္ကိုစိတ္အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ထားေပးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ထားသည္။သူလိုခ်င္တာသူျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးေပးမည္။တစ္ေန႔ေတာ႔ကၽြန္ေတာ႔အေမတို႔ခရီးသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေတာ႔ခုထိစကားမေျပာေသး။အေမ႔မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလား။ကၽြန္ေတာ္႔ပေထြးနဲ႔မ်ားအဆင္မေျပျဖစ္တာလားမသိဘူး.ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမကိုေတာ္ေတြေတာင္ေတြထဲေခၚသြားျပီးမ်ားနွိပ္စက္မလားမသိဘူး။အေမတို႔ခရီးသြားေတာ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတိတ္တိတ္ေလးလိုက္ပါသြားၾကသည္။တကယ္ေတာ႔အေမတို႔သြားတာရဲစခန္းကိုပါ။ဟိုေရာက္ေတာ႔ေရခဲတိုက္ထဲကို၀င္သြားၾကတယ္။လူေတြ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ႔အေမေရာက္သြားေတာ႔လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။ကၽြန္ေတာ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းေနာက္ကလိုက္ျပီးစပ္စုၾကသည္။
အိုး ... မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ျမင္ေနရတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေတြ ေျခေတြလက္ေတြေရာ ေခါင္းေတြေရာေက်မြလို႔
ကၽြန္ေတာ႔အေမကေျပာတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတို႔သားေလးပါတဲ႔
အေမ မဟုတ္ဘူး မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဒီမွာေလ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမွာရွိပါတယ္
အစ္ကိုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္
မိထက္ေၾကာက္တယ္
အေမ ... ဟိုလူၾကီး ....ရဲၾကီး..လုပ္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလႈပ္လႈပ္ခါျပီးနႈိးလိုက္ၾကစမ္းပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ဘာလို႔ေသရမွာလဲခုမွငယ္ငယ္ေလးေတြပဲရွိေသးတာသစ္ေတာၾကီးထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာင္မိထက္နဲ႔ေနၾကဦးမွာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဆြဲထူၾကစမ္းပါ လုပ္ေပးၾကပါတစ္ေယာက္ေယာက္ကျပန္ထူေပးၾကပါဦး...
'အစ္ကိုမိထက္ေၾကာက္တယ္..'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသစ္သားေသတၱာၾကီးထဲထည္႔ျပီးပိတ္လိုက္ၾကတယ္...ကၽြန္ေတာ႔အေမကလဲ အေၾကကြဲဆံုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႕ကိုၾကည္႔ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲငိုေနၾကတယ္ မငိုၾကပါနဲ႔
'ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ ငါဒီမွာပါ '
'ကဲ ေတြ႔လားမင္းကိုေတာင္လက္နဲ႔လွမ္းရုိက္လို႔ရေသးတယ္'
'မလုပ္ၾကပါနဲ႔ '
'ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်'
'အစ္ကုိေရ မိထက္ေၾကာက္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမသတီစရာၾကီး တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကေတာ႔ၾကီးစိုးေနၾကတယ္ ေမတၱတရားေတြမရွိဘူး
အမွန္ေတြအမွားေတြ မရွိသလို လိမ္ညာျခင္းေတြလဲမရွိဘူးလူတိုင္းကရိုးသားၾကတယ္ ....လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာပ်ံ၀ဲေနၾကရတယ္ မိထက္ကေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကိုဆုပ္ကို္ငထားတယ္
နင္နဲ႔ေ၀းရာဘယ္ေနရာကိုမွ ငါမထြက္ေျပးပါဘူး မိထက္ရယ္
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို မိထက္မၾကည္႔မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႔ထားလိုက္တယ္
'အစ္ကို မိထက္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ'
'အစ္ကိုေျပာေျပာေနတဲ႔ အသစ္ကမၻာဆီေရာက္ေနျပီမိထက္'
ေတာ္နက္ၾကီးထဲမွာ၀ါးအိမ္ေလးနဲ႔သစ္သီး၀လံေတြရွာစားရတဲ႔ကမၻာသစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႔မိထက္ကိုဘယ္ေတာ႔မွဖြင္႔မေျပာေတာ႔ဘူးလို႔ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..
အစ္ကို အစ္ကို ဟိုးေရွ႔က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မဟုတ္လား ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ မိထက္ရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေဖေဖ ေမေမ သမီးဒီမွာေလ...ကၽြန္ေတာ႕မွာေတာ႕ခရီးစဥ္ေတြက်န္ေနေသးတယ္ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔မိထက္ရယ္ ဘယ္ဘ၀ဘယ္ဘံုပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔သာအတူေနခြင္႕ရမယ္ဆိုရင္ သုခဘံုပါပဲ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနလိမ္႔မယ္ ငါ႔လိုတစ္ေယာက္တည္း ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးမွာလဲငိုစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ဆက္ျပီးထြက္ေျပးေနဦးမည္။နာၾကည္းခ်က္ေတြကုန္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လက္ခံနိုင္သည္အထိ ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေနရာမွာအစားထိုးနုိင္မဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနဦးမည္။စိတ္၏ေစရာ....ဟိုး...စိတ္ကူးထဲကထက္ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာအထိကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနပါဦးမည္။
အုိး ... မိုးစက္ေတြပါလားေနာ္...ေအာ္ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသးတယ္ ငါသြားတဲ႔ေနရာတိုင္းမိုးလိုက္ရြာေနတာကိုေမ႔ေတာ႕မလို႔ပဲ.....
မိုးကသည္းသည္း။ညကနက္နက္။လမ္းမထက္မွာကၽြန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္း။၀မ္းနည္းစိတ္မ်ားကိုေတာ႔တြန္းလွန္ထားမိသည္။ငိုေၾကြးေနရျခင္းေၾကာင္႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ဖံုးလြမ္းျပီးလမ္းေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္ရေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။မုန္းသည္။လူေတြကိုမုန္းသည္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းမုန္းသည္။ကံၾကမၼာကိုလည္းမုန္းသည္။ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ႕လက္ႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွန္းမသိေပမဲ႔။ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြခရီးဆကေနခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ၫဏ္ထဲမွာရွိသမွ်ကိုေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနမိသည္။ေခါင္းထဲမွာရွိသမွ်ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ်င္သည္။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကလာသလဲဘယ္ကိုသြားမလဲဆုိတာမသိခ်င္ေတာ႔။အားလံုးကုိေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားရဦးမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ထိဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္နည္း။ဟုတ္ျပီၾကံဳရာကားေတြရထားေတြစီးျပီးသြားမည္။ဟိုးတစ္ျခားျမိဳ႔ရြာေတြဆီသြားမည္။အဲဒီေနရာေတြေရာက္ရင္ေတြ႔သမွ်လူေတြအားလံုးကကၽြန္ေတာ႔ကိုမသိေတာ႔ဘူး။ခုလိုဗိုက္ဆာတဲ႔အခါမွာလဲအသီးအႏွံေတြခူးစားလို႔ရမယ္။ေတာေတြေတာင္ေတြထဲထိဆက္သြားမည္။ျပီးရင္၀ါးပင္ေတြန႔ဲအိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးေဆာက္မည္။ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ျပီ။ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘယ္သူမွလည္းမသိေတာ႔ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္...@#$^^&* အိုး...ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေတြတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျပတ္ေတာက္သြားတယ္ ခုမွသတိရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကမၻာသစ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီး...@#$%^^&* ကၽြန္ေတာ႔ေျခလွမ္းေတြဘာေၾကာင္႔ေႏွးေကြးသြားပါလိမ္႔။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးေမွာင္မိႈက္သြားသည္။အေမ႔!!ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။ကတၱရာလမ္းႏွင္႔ေဆာင္႔မိေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ရမည္။
'ဟဲ႔ကေလးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား...ကားလမ္းလယ္ၾကီးမွာ'
ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရေသးသည္။ေနာက္ေတာ႔၀ါးတားတား။ေနာက္ဆံုးဘာသံမွမၾကားရေတာ႔။ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။စင္စစ္ကၽြန္ေတာ္သတိလစ္သြားသည္။ေန႔မနားညမနားေလွ်ာက္လာတာႏွစ္ရက္ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီပဲေလ...ကၽြန္ေတာ္႔လိုေညာင္နနကေလးတစ္ေယာက္ကဒီေလာက္ခံနုင္ရည္ရွိေနေအာင္ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ားတြန္းပို႔လိုက္ၾကသနည္း။ဘယ္လိုအရာေတြကဆြဲေဆာင္ေနၾကသနည္း။
မိဘမဲ႔ေဂဟာ
( ဆရာမေဒၚစုမြန္၀င္း၏ရံုးခန္း )
'ဟုတ္ကဲ႔...ကားလမ္းေပၚမွာမူးလဲသြားတာပါ'
'...'
'ကၽြန္မကားေရွ႔မွာမို႔ ဆင္းၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ကေလးကသတိလစ္ေနတာဒါနဲ႔ ဒီေဂဟာကိုေခၚလာခဲ႔တယ္'
'...'
'ဒီေဂဟာမွာကၽြန္မက ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ကေလးမိဘမ်ားကိုစံုစမ္းေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါတယ္'
'...'
'ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲစခန္းမွဴးၾကီး'
'ကေလးသတိရလာျပီလား
အရမ္းမထနဲ႔လက္မွာအပ္စုိက္ထားတယ္
မင္းလမ္းမွာမူးလဲေနလို႔ဆရာမေခၚလာတာ
ခုေတာ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေရာက္ေနတယ္'
'မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ မိဘေတြေရာ
ဘယ္ကလဲမင္းကိုဆရာမအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္႕ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမည္တဲ႔လား။ဟင္႔အင္းကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔မွာဟိုး အေ၀းၾကီးကိုထြက္ေျပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္။အိမ္ကုိိဘာကိစၥနဲ႔ျပန္ရမွာလဲ။အိမ္မျပန္ဘူး။ဘယ္အိမ္ကိုမွမျပန္ခ်င္ပါဘူး။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ႔ေပ...
'ဟုတ္ျပီသားေလး မေျပာနဲ႔ဦး...ေနေကာင္းေအာင္ေနဦး'
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါကၽြန္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာခဲ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္သူဘယ္ကပါဆိုတာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေျပာမိေသးပါ။ေျပာလည္းေျပာမည္မဟုတ္။အိမ္မျပန္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ခုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မိဘမဲ႔ေဂဟာမွာေနေနရသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္းတူညီ၀တ္စံုကို၀တ္ထားရသည္။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနလွ်င္ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေကာင္းမည္...။စာသင္ရမည္။အခ်ိန္မွန္မွန္ထမင္းစားရမည္။အိပ္ခ်ိန္တန္အိပ္ရမည္။သို႔ေသာ္ရဲစခန္းကတစ္ဆင္႔သတင္းၾကားရင္အိမ္ကလာရွာမည္။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီမွာေနလို႔မျဖစ္။ကၽြန္ေတာ္သာအိမ္ျပန္လိုက္သြားရရင္ ဟိုအသစ္စက္စက္အေမ႔ေယာက်ၤားနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဦးမည္။သူမ်ားပေထြးေတြလိုကၽြန္ေတာ႔ကိုအရက္၀ယ္ခိုင္းဦးမည္။ေဆးလိပ္မီးတို႔ခိုင္းဦးမည္။ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာင္ၾကဦးမည္။ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွကၽြန္ေတာ္အိမ္မျပန္။သို႔ေသာဒီေဂဟာမွာလည္းဆက္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးပါဦးမည္။
'ေပးငါ႔ဟာျပန္ေပး'
'မေပးဘူးငါဗိုက္မ၀ေသးလို႔'
'ျပန္ေပးနင္႔ေ၀စုနဲ႔နင္စားေပါ႔'
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္၏ေ၀စုကိုအၾကီးေတြက၀ိုင္းလုစားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေပမဲ႔ကူညီခ်င္စိတ္မရွိခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္၏ထြက္ေျပးဖို႔ရန္မဟာအစီအစဥ္ၾကီးကိုပဲစဥ္းစားေနမိခဲ႔သည္။
'ဟီး..ဟီး..ဟီး'
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ကၽြန္ေတာ္မေနနုိင္ခဲ႔ပါ။
'ေရာ႔'
မ်က္ရည္ေတြၾကားမွကၽြန္ေတာ္႕ကိုေမာ႔ၾကည္႔ေနသည္။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္႔မ်က္၀န္းေတြႏွင္႔
'ေရာ႕ ယူပါ'
'နင္ကဘာစားမွာလဲ'
'ငါကလား ငါကဒီလိုပဲ မဆာဘူး နင္႔ေ၀စုကိုလုသြားၾကတယ္မလားေရာ႕ စားလိုက္'
'ဟင္႔အင္းတစ္ေယာက္တစ္၀က္စီစားမယ္'
'နင္ကလူသစ္လားဟင္'
'နာမည္ေရာ'
'ဒီေက်ာင္းကုိဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ'
'ငါမေျပာခ်င္ဘူးကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေအးေအးစားစမ္းပါ'
'ဆရာမကေျပာတယ္ငါ႔ေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ကတစ္ေန႔က်ရင္ငါ႔ကိုလာေခၚမွာတဲ႔နင္႔ကိုေရာဟင္လာေခၚမွာလား'
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုသနားမိသည္။ဘာပဲေျပာေျပာကၽြန္ေတာ႔မွာမွအေမရွိေသးသည္။ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔စိတ္နာေပမဲ႔ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ႔မွာအေမရွိေသးသည္။တစ္ေန႔ေန႔မွာလာေခၚမည္တဲ႔။ဟုတ္မွာပါ။ဘယ္သူကမွမိဘနဲ႔အတူမေနခ်င္တဲ႔သူရွိမလား။ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရူးတစ္ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ႔ေလ။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲဘယ္သူကေနခ်င္ၾကမွာလဲ။ၾကီးနိုင္ငယ္ညဥ္းနဲ႔ခြဲတန္းက်စားရတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာသူမေပ်ာ္တာအျပစ္မရွိပါဘူး။
'နင္နဲ႔ငါနဲ႔ခင္ရေအာင္ေလ ေနာ္'
'ငါ႔နာမည္ကမိထက္တဲ႔'
'ငါ႕ကိုတနင္နင္နဲ႔မေျပာနဲ႔နင္႔ထက္ငါအသက္ၾကီးတယ္'
'ဟင္ဒါဆိုငါ႔အကိုေပါ႔'
'ဟုတ္တယ္အစ္ကို ေဟးး'
'အစ္ကိုလို႔ေခၚမယ္ေနာ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရသြားျပီ'
ေလာကၾကီးကုိစိတ္နာမိလူေတြကိုစိတ္နာမိေပမဲ႔မိထက္ကိုေတာ႔သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိပါျပီ။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ႕ရဲ႔မိဘမဲ႔ေဂဟာေန႔စြဲေတြလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ...
'အစ္ကို အစ္ကို ဘာဟင္းရလဲ'
'မိထက္နဲ႔လဲစားမယ္'
'မိထက္'
'အစ္ကိုနဲ႔လိုက္ရဲလား'
'ဟင္အစ္ကိုနဲ႔ဘယ္ကုိလုိက္ရမွာလဲမိထက္ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာအစ္ကို႔ကိုလည္းအေဖနဲ႔အေမျပန္လာေခၚမွာေလ အစ္ကိုကဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေတာ္စမ္းမိထက္ငါတကယ္ေျပာေနတာ နင္ထင္သလိုနင္ေရာငါေရာဒီေဂဟာကလူေတြအကုန္လံုးကအေဖအေမေတြမရွိေတာ႔တဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဆံုးသြားလို႔ဒါမွမဟုတ္သံေယာဇဥ္ျပတ္နိုင္လို႔ပို႔ထားတဲ႔သူေတြခ်ည္းပဲဘယ္အေဖကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူးဘယ္အေမကမွလဲျပန္လာမေခၚဘူး'
'ဟီး...အစ္ကိုအဲလိုမေျပာနဲ႔ ဆရာမေျပာတာျပန္လာေခၚမယ္တဲ႔..ဟီး.ဟီး.'
ကၽြန္ေတာ္၏အစီအစဥ္မ်ားမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲစျပဳလာပါျပီ။ဒီေဂဟာမွာဆက္ေနရန္ကားမဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္၏ဟိုး ေတာနက္ၾကီးအတြင္းက ဓနိမိုးထရံကားတဲအိမ္ေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ႔ညီမေလးဆိုသူမိထက္ကိုပါ အပါေခၚသြားဖို႔ျဖစ္သည္။မိထက္သည္ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀အတြက္ဘာမွအေရးမပါေသာ္လည္းမိထက္နွင္႔မေတြ႔ခဲ႔ရပါကကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ၾကီးမျပည္႔စံုသလိုခံစားေနရသည္။ထိုအရာကိုသံေယာဇဥ္ဟုတ္အမည္တပ္ရမည္လား။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မိထက္ဒီေဂဟာကေနတိတ္တိတ္ေလးထြက္ေျပးၾကမည္။ၾကံဳရာရထားႏွင္႔စီးျပီးဟိုး ေတာနက္ၾကီးထဲထိဆက္သြားၾကမည္။တဲအိမ္ေသးေသးေလးေဆာက္မည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုသစ္သီး၀လံေတြရွာေကၽြးမည္။တစ္ခါတစ္ခါငါးမွ်ားမည္။ရလာတဲ႔ငါးေတြကိုကင္စားၾကမည္။ကၽြန္ေတာ္ကမိထက္ကိုေက်ာက္ခဲခ်င္းတိုက္ျပီးမီးေမႊးတာကိုသင္ေပးထားမည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကမၻာသစ္ေလးကိုဖန္တီးၾကမည္။
'မိထက္ မိထက္'
'ဟင္ အစ္ကို'
'ရွဴး တိုးတိုး လာအစ္ကို႕ေနာက္လိုက္မွာလား'
'ဘယ္ကိုလဲ'
'ထြက္ေျပးမယ္ေလ လာခဲ႔ နင္ဒီမွာဆက္ေနရင္အၾကီးေတြက၀ုိင္းနိပ္စက္ၾကလိမ္႔မယ္ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔'
'ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ'
'ေနာက္မွေျပာမယ္ လာ ဟိုေရာက္ရင္နင္႔အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔မွာ'
'တကယ္လား'
'လာျမန္ျမန္'
'ေနဦး ခဏေလးမိထက္အက်ီၤေတြယူဦးမယ္'
'ယူမေနနဲ႔ဆရာမေတြနဲ႔မိသြားဦးမယ္'
'ဒါဆိုဖိနပ္ေလးေတာ႔စီးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အစ္ကို အသစ္ေလးရွိေသးတာ'
'ေအး ျမန္ျမန္လုပ္'
'ေျခကိုဖြျပီးနင္းေနာ္'
'ဒုန္း.....'
ေနာက္ကိုလွည္႔ေျပာရင္းနဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကအခန္းေထာက္ကဗီရိုကို၀င္တိုက္မိလိုက္သည္။ညအိပ္ခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင္႔အသံမွာေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္။ဆရာမေတြမၾကားပါေစနဲ႔ဟုဆုေတာင္းရမည္။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္႔ကံဇာတာအတုိင္းဆုေတာင္းလိုက္ျပီးဆိုေျပာင္းျပန္ပဲျပည္႔တတ္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ဆရာမထလာခဲ႔သည္။
'ဟဲ႔ကေလးေတြဘယ္သြားမလို႔လဲ
မိုးခ်ဳပ္ေနျပီေလ'
'ကဲ...မိထက္ေျပးမယ္ ေျပးနိုင္သေလာက္သာေျပးေျပး...'
'ေဟး ကေလးေတြျပန္လာခဲ႔'
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆြဲရင္းျခံ၀င္းထဲကေနေျပးထြက္လာခဲ႔ပါျပီ။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားရမည္ေတာ႔အတိအက်မသိရေသး။မိထက္ကေတာ႔ေမာေနသည္။ဇလီဖားတံုးေတြေပၚျဖတ္ေျပးေနရသည္မို႔မွန္မွန္ခရီးေပါက္ေနၾကသည္။
'မိထက္ဆက္ေျပးထားေနာ္ ဒီကုန္းတံတားၾကီးေက်ာ္ရင္အစ္ကိုပိုးျပီးေျပးမယ္'
'ဟုတ္ကဲ႔'
'အစ္ကိုခဏေလးေစာင္႔ဦး'
'ဘာျဖစ္တာလဲ လာေလ ေနာက္ကဆရာမေတြလိုက္လာတယ္'
'မိထက္ဖိနပ္ညွပ္သြားလို႕'
'အာ ခၽြတ္ပစ္ထားခဲ႔ေလ'
'အစ္ကုိကလည္း အသစ္ၾကီးပဲရွိေသးတာကို ဆရာမကေျပာထားတယ္ ဖိနပ္ကိုရိုရိုေသေသစီးရမယ္တဲ႔'
'ေျခေထာက္ေလးနဲ႔ေကာ္ယူလိုက္ရင္ရတာကို ခဏေလး'
ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေတြက ဟိုး အေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔နီးလာခဲ႔ျပီ...
'မိထက္ျမန္ျမန္လုပ္ခဲ႔'
'ခဏေလး အစ္ကိုရေတာ႔မယ္
အိုး အေမ႔ '
'ဘာျဖစ္တာလဲ'
'ေျခေထာက္ပါကၽြံ၀င္သြားျပီအစ္ကို'
'နင္ကမရမကလုပ္ေနတာကို'
'ျပ ငါဆြဲနုတ္ေပးမယ္'
'အား နာတယ္ အစ္ကိုေျဖးေျဖးလုပ္'
'ေျဖးေျဖးမေနနဲ႔ ဟိုမွာမီးေရာင္ေတြျမင္လား နင္တစ္သက္လံုးဒီေက်ာင္းမွာေနသြားခ်င္လို႔လား'
'နာတယ္အစ္ကို နုတ္လို႔မရဘူး ဟီး..ဟီး..'
ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ျပားစပ္ၾကားကအေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႕မရမကထိုးသြင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ျပန္နုတ္ယူရန္ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနသည္။မညွာမတာဆြဲနုတ္ဖို႔ဆိုလည္း မိထက္ကေအာ္ငိုေနသည္။မိထက္ရဲ႔ငိုသံေတြေလာက္ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုဘယ္အရာကမွနာက်င္မွဳမေပးနုိင္ပါဘူးေလ။ပ်ဥ္ျပားကိုခြာယူမွရမည္။
'အံၾကိတ္ထားေနာ္မိထက္'
'အား နာတယ္အစ္ကို မရေတာ႔ဘူး'
'ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ အခ်ိန္လဲသိ္ပ္မရဘူး'
'ခဏေလးေနဦးေနာ္ အစ္ကိုတုတ္မာမာေလးသြားရွာလိုက္ဦးမယ္'
'ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ႔ေနာ္အစ္ကို'
'ေအးပါ'
တံတားေပၚတြင္တုတ္မာမာကိုမေတြ႔။ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔အားနဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုဆြဲခြာဖို႔မတတ္နိုင္မရသည္႔ေနာက္ဆံုး ၾကံေတာ႔ၾကံၾကည္႕ရဦးမည္။တံတားထိပ္ထိဆက္ေလွ်ာက္သြားျပီးတုတ္မာမာကိုသြားရွာသည္။ကၽြန္ေတာ႔အၾကံက ကၽြန္ေတာ္ကတုတ္နဲ႔ပ်ဥ္ျပားကိုကလန္႔ထားမည္။မိထက္ကပ်ဥ္ျပားဟတာနဲ႔ေျခေထာက္ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ျဖစ္သည္။မီးေရာင္မ်ားကနီးသထက္နီးလာျပီ။
'အစ္ကိုမေတြ႔ေသးဘူးလား'
'ေအးေတြ႔ျပီေဟ႔'
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္မွေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
'ျမန္ျမန္လာ မိထက္တုန္လာျပီ'
'ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ငါရွိတယ္'
စင္စစ္ေၾကာက္လို႔တုန္တာမဟုတ္။မီးေရာင္ကနီးသထက္နီးလာျပီ။တုန္ခါမွဳကလည္းျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ေနာက္ေတာ႔အသံတစ္သံကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္သည္။မဟုတ္ဘူး အသံုးမ်ိဳး....
'အစ္ကို....'
'မိထက္....'
'ပူး ေဘာ္ ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း ဂ်လိမ္းဂ်ိမ္း...'
တုန္ခါမွဳမ်ားမွာလဲ သံလမ္းႏွင္႔ဇလီဖားတံုးမ်ား၏တုန္ခါမွဳ၊ အလင္းေရာင္သည္လည္းဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မဟုတ္ မီးရထားစက္ေခါင္း၏အလင္းေရာင္...
ကံေကာင္းသည္ကမိထက္ရဲ႕လက္ကိုကၽြန္ေတာ္အမိအရဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္။ျမဲျမံစြာပင္ဆြဲကိုင္မိလိုက္သည္...
ကၽြန္ေတာ္ေရာမိထက္ေရာကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကသည္။ဘာရယ္ေၾကာင္႔မသိဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးေနသည္။အေမကကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားျပန္မေျပာေသးဘူး။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေျပးလုပ္ခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ႔ကိုစိတ္တိုေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။မဆီမဆိုင္အေမ႔ေယာက်ၤားကပါကၽြန္ေတာ႔ကိုစကားမေျပာဘူး။ထားလိုက္ပါေတာ႔။ဒီလိုစိမ္းစိမ္းကားကားဆက္ဆံတတ္လို႔လဲပေထြးဆိုတဲ႔ဘြဲ႔ရထားတာေပါ႔။တစ္မ်ိဳးေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။ေအးေအးေဆးေဆးေနရတာေပါ႔ေလ။
'မိထက္ ဒီထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးကငါ႔ရဲ႔တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်ငး္ပဲဟ
ငါစိတ္ညစ္ရတိုင္းသူနဲ႔လာေနတယ္ သူ႔ကိုပဲရင္ဖြင္႔ရတယ္'
'မိထက္နဲ႔ဒီသစ္ပင္ ဘယ္သူ႔ကိုပိုခ်စ္သလဲ'
'ငါ႔နားမွာအျမဲေနတဲ႔သူကိုပိုခ်စ္မွာေပါ႔ဟ'
'ဒါဆိုမိထက္ကေတာ႔ အကိုေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေတာ႕မယ္'
'အစ္ကို႔ေမေမကို ေမေမလို႔ေခၚခ်င္တယ္'
'အင္းေခၚေလ'
'ငယ္ငယ္ကတည္းကဆရာမဆရာမနဲ႔ ပဲေခၚေနခဲ႔ရတာအစ္ကိုလို ေမေမနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲ'
'တစ္ေန႔ေတာ႔ေတြ႔ရမွာေပါ႔'
ကၽြန္ေတာ္မိထက္ကိုစိတ္အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ထားေပးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ထားသည္။သူလိုခ်င္တာသူျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးကိုကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးေပးမည္။တစ္ေန႔ေတာ႔ကၽြန္ေတာ႔အေမတို႔ခရီးသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေတာ႔ခုထိစကားမေျပာေသး။အေမ႔မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလား။ကၽြန္ေတာ္႔ပေထြးနဲ႔မ်ားအဆင္မေျပျဖစ္တာလားမသိဘူး.ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမကိုေတာ္ေတြေတာင္ေတြထဲေခၚသြားျပီးမ်ားနွိပ္စက္မလားမသိဘူး။အေမတို႔ခရီးသြားေတာ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတိတ္တိတ္ေလးလိုက္ပါသြားၾကသည္။တကယ္ေတာ႔အေမတို႔သြားတာရဲစခန္းကိုပါ။ဟိုေရာက္ေတာ႔ေရခဲတိုက္ထဲကို၀င္သြားၾကတယ္။လူေတြ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္ ကၽြန္ေတာ႔အေမေရာက္သြားေတာ႔လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။ကၽြန္ေတာ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းေနာက္ကလိုက္ျပီးစပ္စုၾကသည္။
အိုး ... မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ျမင္ေနရတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေတြ ေျခေတြလက္ေတြေရာ ေခါင္းေတြေရာေက်မြလို႔
ကၽြန္ေတာ႔အေမကေျပာတယ္ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတို႔သားေလးပါတဲ႔
အေမ မဟုတ္ဘူး မျဖစ္နုိင္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဒီမွာေလ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမွာရွိပါတယ္
အစ္ကိုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္
မိထက္ေၾကာက္တယ္
အေမ ... ဟိုလူၾကီး ....ရဲၾကီး..လုပ္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလႈပ္လႈပ္ခါျပီးနႈိးလိုက္ၾကစမ္းပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသပါဘူး ဘာလို႔ေသရမွာလဲခုမွငယ္ငယ္ေလးေတြပဲရွိေသးတာသစ္ေတာၾကီးထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ျပီးေတာင္မိထက္နဲ႔ေနၾကဦးမွာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဆြဲထူၾကစမ္းပါ လုပ္ေပးၾကပါတစ္ေယာက္ေယာက္ကျပန္ထူေပးၾကပါဦး...
'အစ္ကိုမိထက္ေၾကာက္တယ္..'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသစ္သားေသတၱာၾကီးထဲထည္႔ျပီးပိတ္လိုက္ၾကတယ္...ကၽြန္ေတာ႔အေမကလဲ အေၾကကြဲဆံုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႕ကိုၾကည္႔ေနတယ္ ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲငိုေနၾကတယ္ မငိုၾကပါနဲ႔
'ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ ငါဒီမွာပါ '
'ကဲ ေတြ႔လားမင္းကိုေတာင္လက္နဲ႔လွမ္းရုိက္လို႔ရေသးတယ္'
'မလုပ္ၾကပါနဲ႔ '
'ကၽြန္ေတာ္တို႔မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်'
'အစ္ကုိေရ မိထက္ေၾကာက္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကမသတီစရာၾကီး တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကေတာ႔ၾကီးစိုးေနၾကတယ္ ေမတၱတရားေတြမရွိဘူး
အမွန္ေတြအမွားေတြ မရွိသလို လိမ္ညာျခင္းေတြလဲမရွိဘူးလူတိုင္းကရိုးသားၾကတယ္ ....လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာပ်ံ၀ဲေနၾကရတယ္ မိထက္ကေတာ႔ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကိုဆုပ္ကို္ငထားတယ္
နင္နဲ႔ေ၀းရာဘယ္ေနရာကိုမွ ငါမထြက္ေျပးပါဘူး မိထက္ရယ္
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို မိထက္မၾကည္႔မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြ႔ထားလိုက္တယ္
'အစ္ကို မိထက္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ'
'အစ္ကိုေျပာေျပာေနတဲ႔ အသစ္ကမၻာဆီေရာက္ေနျပီမိထက္'
ေတာ္နက္ၾကီးထဲမွာ၀ါးအိမ္ေလးနဲ႔သစ္သီး၀လံေတြရွာစားရတဲ႔ကမၻာသစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႔မိထက္ကိုဘယ္ေတာ႔မွဖြင္႔မေျပာေတာ႔ဘူးလို႔ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..
အစ္ကို အစ္ကို ဟိုးေရွ႔က ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မဟုတ္လား ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ မိထက္ရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေဖေဖ ေမေမ သမီးဒီမွာေလ...ကၽြန္ေတာ႕မွာေတာ႕ခရီးစဥ္ေတြက်န္ေနေသးတယ္ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔မိထက္ရယ္ ဘယ္ဘ၀ဘယ္ဘံုပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔သာအတူေနခြင္႕ရမယ္ဆိုရင္ သုခဘံုပါပဲ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနလိမ္႔မယ္ ငါ႔လိုတစ္ေယာက္တည္း ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေဘးမွာလဲငိုစရာမလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ေနာ္...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ဆက္ျပီးထြက္ေျပးေနဦးမည္။နာၾကည္းခ်က္ေတြကုန္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လက္ခံနိုင္သည္အထိ ထန္းပင္ငုတ္တိုၾကီးေနရာမွာအစားထိုးနုိင္မဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနဦးမည္။စိတ္၏ေစရာ....ဟိုး...စိတ္ကူးထဲကထက္ေ၀းတဲ႔တစ္ေနရာအထိကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေနပါဦးမည္။
အုိး ... မိုးစက္ေတြပါလားေနာ္...ေအာ္ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသးတယ္ ငါသြားတဲ႔ေနရာတိုင္းမိုးလိုက္ရြာေနတာကိုေမ႔ေတာ႕မလို႔ပဲ.....
Subscribe to:
Posts (Atom)